άσπρη πάντα, της μάνας, η τελευταία βόλτα μετά το μάθημα της στο Πανεπιστήμιο, για φράουλες, στο μόνο μανάβικο, Κοραή και Πανεπιστημίου. Με το χέρι το χτύπημα, ύστερα, βερύκοκα κομπόστα του Κύκνου και φρουΐ γκλασέ πράσινο κερασάκι από του Κατραμάνου,'για σας γιατρέ μου,όλα", τα έφερνε στο σπίτι, ευκαιρία να δει την μάνα, στα πλάγια της τούρτας, το κέντρο πάντα φράουλες.
Είχε μία πολύ βαριά συννεφιά πάνω από το Παλαμήδι, χθες, καταπαγώσαμε στο μπάνιο, τώρα ξανοίγει ο θεός, προφανώς, για να συναινέσει πως δεν είναι ακόμη το καντήλι, μα, τι να γιορτασθεί? η φθίνουσα εφεξής πορεία?
Θυμάμαι, βόλτες με την γεννήτορα, λουλούδια να κόβονται, στεφάνια να φτιάχνονται "ο Μάιος μας έφθασε, εμπρός, βήμα ταχύ..." να τραγουδάει με την σοπράνο φωνή της, το στεφάνι στο μπαλκόνι του ιατρείου 7 μέρες πριν, κι έπειτα, εκείνη η φωτό, η τελευταία με τούρτα με βερύκοκα και νερατζάκι πράσινο, πάνω στο σπίτι της Κηφισιάς, να κρατώ τον ασημένιο 2 αιώνων κόφτη τούρτας, 30 χρονώ, ύστερα, γειά σας χαρά σας ....
και σαν?, καταποντήσθηκαν όλα από τότε. Σήμερα, δεν υπάρχει κάτι να εορτασθεί, μόνο αντοχή, ως τα πότε....
6 Μαΐου του 1968,θα συμπλήρωνα σε λίγες ώρες τα 14, πρώτη μας φορά σε μεγάλη πόλη, ξερριζωμένοι από τα πάτρια, απάτριδες νιώθαμε, καιρός άκρως νεφελώδης -σαν καλή ώρα σήμερα- διάθεση βαρυά κι ασήκωτη, στην γονική κρεβατοκάμαρα, με την γνωστή τουαλέττα και τον γνωστό στρόγγυλο καθρέφτη, κείνον που έπεσε κι έσπασε το 1994, όταν μπήκε μια σπείρα Ρουμάνων στο απάνου σπίτι, εν απουσία ημών....ο αδερφός καθόταν σταυροπόδι στο γονικό κρεβάτι, του λόγου, κοίταγα τα βαζάκια στην τουαλέττα της μάνας, πήρα κι έβαψα τα χέρια νύχια κατακόκκινα, φύσαγα και ξεφύσαγα να στεγνώσουν τα νύχια, ο Γιώργος είπε :"πάει, μεγάλωσες κι εσύ, σε λίγο θα μας φέρεις γαμπρό", έκανα μία μούτα, γελάσαμε πολύ και πιάσαμε να παίζουμε με το μεκανό του, η βαφή νυχιών έγινε χάλια, περάσαν 50 χρόνια ως να ξαναβαφούν νύχια χεριών, σήμερα είναι λίγο κοκέτικα, ροζ-μωβ, την άλλη μέρα,ήταν μια άλλη μέρα, 1971, ετών 17, λίγο πριν, πρόβες εντατικές για τις εξετάσεις στο μπαλέττο, μετά ήρθαν τα κακά, τότε, όμως, η τούρτα, πάντα άσπρη μόρφατ σαντυγί, το τηλεγράφημα από το μέτωπο του στρατευμένου αδερφού,έφθασε την σωστή ώρα: "ΟΛΟΔΡΟΣΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ, Σ' ΑΓΑΠΑΩ" μέσω άλλου, κείνο το βελούδινο βαθύ κρεμ στα μέσα, κεραμιδί στο εξώφυλλο: "Πάμπλο Νερούδα, ποιήματα", μετάφραση: Δανάη Στρατηγοπούλου, η αφιέρωση δια χειρός αζιρφού: "Να μαθαίνουμε μαζί, χρόνια πολλά, αζιρφή". Το τραπέζι ήταν στρωμένο με λινό τραπεζομάντηλο άσπρο και τα μαχαιροπήρουνα, της οικογενειακής προέλευσης, απαστράποντα σε βαρύ ασήμι με την οικογενειακή εκ μητρός στάμπα...
Κλείνοντας αύριο τα 68 νοσταλγώ το μόνο μου εκ πλαγίου α' αίμα μου, τον αζιρφό μου, Γεωργάκη, με το ολοφούντωτο μαλλί, τζίβα, περίπου μαύρη, κάποτε του έφτασε ως μακριά τους ώμους και τον αποκαλούσαμε γλυκά "Ρασπούτιν" ' τα δικά του 68α γενέθλια γιορτάσαμε σε κέντρο αποκατάστασης στις 8 Οκτωβρίου του 2017, η τούρτα του ήταν φυσικά σοκολάτα, την είχα φροντίσει ιδιαίτατα, ήρθαν όλοι του οι φίλοι, κι εκείνος έλαμψε μες στο πορτοκαλί του μπλουζάκι...
.jpg)
1969, στον πατέρα μου άρεσε πάρα πολύ η Κλειώ Δενάρδου, είχαμε πάει οι δυό μας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τα υπόλοιπα είναι οικογενειακά δεδομένα....
*ο αζιρφός Γιώργος πέθανε μες την νύχτα της 15ης Φεβρουαρίου του 2019, έκαμε, προφανώς, ανακοπή καρδιάς στον ύπνο του-ο ωραιότερος θάνατος-με ειδοποίησαν στις 08.00 πμ, ήταν μία συννεφιασμένη και κρύα μέρα...*
**Η μάνα μας πέθανε στις 10 παρά '20 το πρωΐ της 16ης Φλεβάρη, με έναν ήλιο να!!! μες σε πολύ κρύο, αν αυτό λέει κάτι.....**
