τα της Ουκρανίας, ε, τα ξέραμε και θα μάθουμε κι άλλα, και σαν?
ένας αρχηγίσκος πρώην KGB, κρυψίνους, με φάτσα σλάβικη, παγερή, θέλει ν' αναβιώσει την τσαρική Ρούσια, για τούτο τον μιμείται το ανεγκέφαλο Ερντοάν. Θέλει "να του περάσει", μα, του "πέρασε" ήδη, έναντι μιας ασπόνδυλης ΕΕ με μηδέν αρχηγίσκους,-δεν το διαλύουμε το μαγαζάκι παιδιά, αρκετά δεν κράτησε?- ε, όχι κι αρχηγίσκος το παιντί Μακράν του Μακρόν' ένας γηραιός προεδρεύων του Πενταγώνου και της ΣΙΑ, μες στο αίμα τους να εξυφαίνουν δολοπλοκίες και να φαντασιώνουν συνωμοσίες' αντί να βγάλει, έστω, τον ΥΠΕΞ του, βγαίνει ο ίδιος καθημερινώς με φαιδρά διαγγέλματα και εκτίθεται παντοιοτρόπως. Το Αφγανιστάν του προηγουμένου Αυγούστου θα πληρώσει ο Μπαντενόπουλος. Ούτε Μισσισσιπής δεν τον ξεπλένει, να πρόσεχε το Πεντάγωνό του. Η Ουκρανία, ποιά Ουκρανία, τω όντι? με ξεπουλημένη στους ολιγάρχες, ελέω Πούτιν, θυμόμαστε την Γιούλια Τιμοσένκο?
Ό,τι θέλει θα κάνει το παιντί Πουτίνους, ποσώς αγχίνους, θαμάξαμε χθες το άτεχνα γραμμένο παραλήρημά του, επειδή συμβαίνει να έχει το ίδιο όνομα με του Λένιν' κατέδειξε πως είναι πιο ανήμπορος απ' όσο κορδώνεται. Αν υπήρχε ΕΕ, αν υπήρχαν ΗΠΑ, αν δεν υπήρχε ως προεδράκι ένας γελωτοποιός στην Ουκρανία, τότε, κάποιοι μπορεί να του κόβαν τα πόδια, τον βήχα και την κεφαλή. Τώρα, καθείς και η πάρτη του. Υπό την έννοιαν αυτήν, βρίσκω αρκούντως πιο ενδιαφέρουσα την μακρά συνέντευξη της Αντουανέττας στην Λίφο: https://www.lifo.gr/culture/cinema/antoyanetta-aggelidi-kathe-tainia-moy-einai-eytyhes-telos-mias-peripeteias
https://flix.gr/articles/antouanetta-angelidi-ideesfixes-topos.html
Δωμέσα, πια, όλο ιστορίες αναφύονται:
λοιπόν, η Αντουανέττα Αγγελίδη υπήρξε μία από την τελευταία φουρνιά αλλοδαπών φοιτητών με υποτροφία της IDEC, της Σχολής κινηματογράφου του Παρισιού, απ' όπου είχαν πριν λίγα χρόνια αποφοιτήσει ο Αγγελόπουλος κι η Μαρκετάκη. Με πολλή ζήλια το λέω διότι το 1977 ήθελα διακαώς να φοιτήσω εκεί, σκαρώσαμε -τρόπος του λέγειν, σαν τους σκλάβους δουλεύαμε 2 χρόνια απνευστί- έτσι, με τον φίλο μου τον Νικόλα -ως πριν λίγο διαβιούσε και δούλευε ως κινηματογραφιτζής στην Ουψάλα στην Σουηδία- δύο ταινιάκια, ένα με τον καραγκιόζη και την τουρκική καταγωγή του κι ένα μιξο~μυθοπλασία με τοπία του χωριού μου, τ' Αναπλιού. Τα υποβάλαμε και περιμέναμε σε υπερ~αναμμένα κάρβουνα. Μετά μέρες, πήγαμε να δούμε τα αποτελέσματα και, νά την η ψυχρολουσία: ένας κατάλογος 7 υποψηφίων, 2οι εμείς, ο πρώτος ήταν Σέρβος. Όλα υπέροχα αλλά μες στον ενθουσιασμό μας δεν διαβάσαμε τα παρακάτω: "Δυστυχώς, η IDEC ανακοινώνει πως εφεξής δεν/δεν θα συνεχίσει την πολιτική της για φοίτηση αλλοδαπών φοιτητών με υποτροφία ή χωρίς. Δεκτοί θα γίνονται μόνον Γάλλοι πολίτες". Αφού χοροπηδήσαμε επαρκώς στους ωραίους κήπους της IDEC, επανήλθαμε και διαβάσαμε τα ψιλά γράμματα. Πέσαμε να πεθάνουμε, πήγαμε να πληροφορηθούμε στην Γραμματεία, τζίφος. Απόφαση και τα σκυλιά δεμένα.
Την Αντουανέττα δεν γνώριζα το 1975, όταν, με χειμώνα καιρό (πώς μεσοβδόμαδα βρισκόμασταν εμείς εκεί, και μάλιστα στην Ελλάδα, και μάλιστα στ' Ανάπλι, και, ιδίως, και οι δυο μαζί) έπεφτε η νύχτα, περπατάγαμε με τον αδερφό μου από το πατρικό μας, στην Σιδηράς Μεραρχίας στον Καποδίστρια, όταν ο Γιώργος είδε μπρος μας ένα ζευγαράκι και φώναξε: "Αντουανέττα", ήταν η Αντουανέττα Αγγελίδη, χεράκι-χεράκι με τον Σωτήρη Βαλντέν.Είχε πολύ μακριά κατάμαυρα μαλλιά, μακριές αφέλειες και καρβουνένια μεγάλα μάτια. Ο Βαλντέν, ψηλός-ψηλός και ξασπρουλιάρικα ξανθός και γαλανός. Τώρα, αυτός ο Σωτήρης, με την Σουηδική του κοψιά, πολύ μου ήρεσε στο ΚΣ του Ρήγα όπου συνυπήρχαμε, αλλά, τότε δεν τα λέγαμε ούτε τα μολογάγαμε τούτα. Είχαν έρθει τα παιδιά, ως γκόμενοι ακόμη, κόβανε την πρώτη τους βόλτα με τα σακίδιά τους. Εν τω άμα τους εγκαταστήσαμε στο πάλαι Ξενοδοχείον η Επίδαυρος, ένα λερό κατάλημμα, στα στενά του Αγίου Νικολάου. Περάσαμε 3 μέρες μαζί, είχαμε το αυτοκίνητο του γεννήτωρος, τους σουλατσάραμε απανταχού της Αργολίδας, ως το Λεωνίδιο φθάσαμε. Ο Σωτήρης, καταγοητευμένος, η Αντουανέττα είχε μία μικρή μηχανούλα και τραβούσε. Κάπου, σε ένα πατάρι, πρέπει να υπάρχει ακόμη κείνο το φιλμάκι Super 8.
Η Αντουανέττα κι ο Σωτήρης κάποτε παντρευτήκαν σε ένα εκκλησάκι κι είμασταν κι εμείς εκεί, αποκτήσαν τέκνα, μετά χωρίσαν, η Αντουανέττα ακολούθησε τον δικό της εικαστικο-κινηματογραφικό δρόμο κι ο Σωτήρης συνυπήρξε με τον αδερφό Γιώργο στην ΕΕ ως τεχνοκράτες κι οι δυο, συνομίληκοι και συνοδοιπόροι.
Το 1976, στο Παρίσι, πήγα να βρω την Αντουανέττα στην IDEC, περάσαμε 2 μέρες μαζί, τραβήξαμε κι αν δεν τραβήξαμε σε Super 8, το 1979, της οφείλω την σύσταση για να αποκτήσω την Bolex μου, την έχω ακόμη.
Για την ιστορία, η Αντουανέττα πέρασε απευθείας σε 35' και του λόγου μου τελείωσα το κινηματογραφικό τμήμα στις Vincennes, μαζί με τον Νίκο τον Βεργίτση και τον Μαθιό τον Σαντοριναίο, μεταξύ άλλων.
