όταν συν~ανασάνουν Χατζηδάκις και Γκάτσος, γενέθλιον Νίκου Γκάτσου, 1911 γεν.8 Δεκεμβρίου, όταν πέθανε ο Γκάτσος, τον Μάιο του 1992, πήγα να αποχαιρετίσω έναν από τους μεγάλους Έλληνες του 20ου αιώνα, οι στίχοι του, ποιήματα, μία μόνο ποιητική συλλογή: "Αμοργός". Παράδειγμα για νεώτερους που σκοτώνονται να εκδίδουν έστω και 10 ποιηματάκια ετησίως, μπας κι εγγραφούν στην Ιστορία της Ελλάδι λογοτεχνίας' θέλει κότσια και ολίγη σιωπή κι απόσταση. Η ποίηση είναι το Αριστοτέλειον: "πράξις τελείας...": ... ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης, ... καὶ τὸ τέλος πρᾶξίς τις ἐστίν, οὐ ποιότης· εἰσὶν δὲ κατὰ μὲν τὰ ἤθη ποιοί ...
-Το τραγούδι περιλαμβάνεται στον Κύκλο τραγουδιών του Μάνου Χατζηδάκι "Μυθολογία", του 1965, στις φωτό εμφανίζονται η χορογράφος Ραλλού Μάνου και ο ηθοποιός Γιώργος Φούντας-.
*μικρή παρατήρηση: ο Γκάτσος υπήρξε πρώτος στην εισαγωγή του λεβέντη και "μάγκα" Έλληνα ως "ασίκη" στην Ελληνική ποίηση,όρος που υπήρχε ήδη από τον 18ο αι. στις Οθωμανικές ελλαδικές περιοχές, άμεση αναφορά στους Αρβανήτες αρματωλούς. Το περίπου αντίστοιχο του "κουτσαβάκη" στην Αθήνα, από του Ψυρρή και το Μεταξουργείο... Το πρώτο-ίσως- απαντούμε το 1933 στα ρεμπέτικα, όταν μόλις είχαν μία δεκαετία από την Μικρασιατική καταστροφή που εισήχθησαν στον Ελλαδικόν χώρο, απαγορευμένα, ρέμπελα, ξέφραγκα αμπέλια, εδώ, με την Ρίτα Αμπατζή: https://www.youtube.com/watch?v=-GXRax7AGIk-.*
