την γνώμη μου για τον Λεωνίδα (διέθετα αυτό το προνόμιο, να του απευθύνω έτσι τον λόγο, παιδιόθεν) έχω ήδη καταθέσει, σαν να μοιάζαμε...*η μάνα μας ήταν μέγιστη μίμος, ο αδερφός μου ελαχιστότατος, με ανάποδη συγκυρία,βρισκόταν στην Αθήνα κι εγώ στο Παρίσι, σε κάποιο τηλεφώνημά μου στην οικογένεια, είχε μόλις γυρίσει από την προτελευταία προεκλογική συνάντηση, 1977 δεν ήταν? μιμήθηκε ολόιδιος τον Λεωνίδα: "κομμουνιστές, αριστεροί, χριστιανοί και δημοκράτες" γελούσα για μέρες, πώς τους συγκέλασαν, μας ενόχλησε βαθύτατα εμάς της αριστερής πτέρυγας του ΚΚΕες...*
ανάμεσα στους διαδηλωτές, έχει καταγραφεί η φιγούρα της μάνας μου, 12 Οκτωβρίου 1944
για την δική μου σημερινή και ημι~γεροντική πλέον ανάγνωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε ένας από τους εξοχώτερους προδοτικούς πολιτικάντηδες, από αρχής ως τέλους, υπηρέτησε τον εξοχώτατον εαυτό του και τίποτ' άλλο. Αυτά για τον μετέπειτα "γέρο της Δημοκρατίας" κλπ φληναφλήματα, σήμερα ηχούν στα δικά μου, τουλάχιστον, ώτα ως έχουν αποτυπωθεί στην μεγάλη Ιστορία: φληναφλήματα, ομοίως και ο υιός του ο μονογενής, Αντρέας, κείνος ντύθηκε και ένα κουκούλι "δημοκρατικής μεταρρύθμισης", ουδέν ψευδέστερον, το κακό που επέφερε το Πανελλήνιο Σοκ του στην χώρα, θα αποτιμηθεί ως τοιούτον εν καιρώ. Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, συμφωνούμε πολλοί στην κακόμοιρη ρήση: "το μη χείρον, βέλτιστον", ουαί ημείς...
https://www.youtube.com/watch?v=oJ6JdCE4DS4
του Σκόμπυ τα κανόνια κι η Βρεττανική προπαγάνδα, μια χαρά ηχούσαν...
https://www.youtube.com/watch?v=jkj87vl2PEI
έχοντας τους γονείς που είχα, στον Ελας, δεν θα μπορούσα παρά να αναλογισθώ πάλι αυτό, κι ας υπήρξε απολύτως ουτοπικό: https://www.youtube.com/watch?v=50D9D75SaI8
και ποιός να τους το έλεγε πως χρόνια μετά θα βρισκόμασταν στο Ναύπλιο, θα γυριζόταν ο "Θίασος" του Αγγελόπουλου και θα μου είχε λάχει να φωτίσω ως boowoman την σκηνή στην Πλατεία μας, από την πόρτα της θείας Δέσποινας?, ευτυχείς συμπτώσεις συνέχειας γενεών...
**ήταν Σεπτέμβρης του 1974, μόλις με είχαν περιμαζέψει στην Αθήνα από ένα μακρισμένο αεροδρόμιο μετά από πολλές περιπέτειες, τις αναζήτησε το στραβό μου 20χρονο κεφάλι, φυσικά, μια ζωή πάω γυρεύοντας νέες γαίες... αφού είχε τελειώσει κι η περιπέτεια του αδερφού -τον ντύσαν στο χακί, με τα ρουχάκια που φορούσε φθάνοντας στο Ελληνικό από το Παρίσι, με το που πάτησε το πόδι του ελλήνια γαία, τον "τσιμπήσαν" και τον επιστράτευσαν, φορώντας για 2 μήνες περίπου τα ιδια ρουχάκια, ξωπίσω του οι γονείς, κατόρθωσαν και τον απέσπασαν μετά από χίλια διαβήματα από της χουντικής στρατονομίας τα δόντια- η χούντα είχε καταποντισθεί, είχε συντελεσθεί, ωιμέ, και ο δεύτερος Αττίλας στην Κύπρο μας, είμασταν πλέον μαζωμένοι ασφαλείς όλοι κι όλες στην βεράντα μας στην Κωλέττη, οι πέντε μας εμείς -και η κοπέλλα μας- και η Ζωρζέττα με τον Ντίνο. Με τα "Λιανοτράγουδα" στο πικάπ, έχω διηγηθεί αλλού το πώς τα "έμπασα" στην Ελλάδα, η μάνα μου έπιασε ξαφνικά να σιγομουρμουρεί "της λευτεριάς τ' αγέρι", της έκαμε το περίφημο σεγόντο του ο θείος Ντίνος με την θαυμάσια κεφαλονίτικη φωνή του, δεν σκέφθηκε κανείς μας να αποθανατίσει την στιγμή, έστω και με μαγνητική εγγραφή φωνής, κρίμα, ήταν σαν να γύρισε σχεδόν ένας αιώνας πίσω, σαν τότε, αταβιστικά, όπου σε ένα στρατιωτικό πλοίο, το 1917, ο παππούς ο Κώστας, συναντήθηκε με την γιαγιά Μαργκαρέτε,από την Μασσαλία στον Πειραιά, κι έτσι είχαμε προκύψει όλοι κι όλες εμείς, σπόρια ενός άλλου καιρού. Νομίζω πως κείνο ακριβώς το βράδυ μπήκε άνω τελεία στην πορεία της οικογένειάς μας, τα μετέπειτα,καλά και θλιβερά, δεν είχαν και τόσο μεγάλη σημασία...**
