όλοι, από τον καιρό εκείνου του γραφικού (εκτος της Φωφης -καθόλου τυχαίο που ήταν γυναίκα- υπήρξε κάποιος μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, με όλες τις παθογένειές του τούτος, που να μην υπήρξε γραφικός?) του Κωστάκη του Μπαϊρακτάρη, του Γιωργάκη του Αντρέα, του λογιστάκου Σημίτη και πάει λέγοντας ως τα σήμερα? Να πούμε ευχαριστώ στο θλιβερό υποκατάστατο της Θάτσερ? ο Μητσοτάκ επέλεξε να την καλέσει ανήμερα της 28 Οκτωβρίου? καμία τσίπα? και τεμενάδες? στο υποκατάστατο του Σόιμπλε? και χαριεντίσματα εκατέρωθεν? ενόσω η Γερμανική εξωτερική πολιτική δεν αλλάζει,καθώς ούτε η Τουρκική? τα καλά και συμφέροντα? Ζήτησε τις γερμανικές αποζημιώσεις? ζήτησε τον χρυσό μας της Τραπέζης της Ελλάδος του 1941 πίσω? μα, όχι, η κλιματική αλλαγή μας μάρανε και η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων επί του μεταναστευτικού, η πολιτικάντικη πολιτική έχει όνομα: πολιτικάντικη, την επαύριο της ταφής της Φώφης, τα υπολείμματα-σάψαλα- θα σφαχτούν στης κείνης την σκυριανή και σημιακή ποδιά, να μου το θυμηθήτε...., επιστροφή στο 60% του ΑΕΠ του Μάστριχτ, τότε που η Αλέκα του ΚΚΕ ολοφυρόταν, όλως δικαίως όπως απέδειξε η ζωή μας, και θα πληρώνουμε και θα στιβόμαστε και θα γδέρνουμε το ολίγιστο δέρμα που θα μας έχει απομείνει, εμείς οι ολίγιστοι, διότι ως διαπιστώσαμε, λίπος υπάρχει ακόμη, κείνης της "πώς την είπαμε, ""μεσαίας τάξης,"" ποιά είναι τούτη πάλι σήμερα?" που στο πρώτο τριήμερο ξεχύθηκε σε όρη, βουνά και θάλασσες πληρώνοντας ως και 900 ευρώ για διήμερη διανυκτέρευση. Έτσι, για να μην τρέφονται ελπίδες.... αλί σ' εμάς, κάποιας συγκεκριμένης φέτας κοινωνικής τάξης, φτωχοποιημένης ανελέητα από όλους τους ανωτέρω, στο φερέφωνο της Μέρκελ, Ούρσουλα φον ντερ Λάιντεν ή στο γραφικό αλλά αδρά αμοιβόμενο Βελγικό άβαταρ Μικελίνο, μήπως στο Καταλανικό τοιούτο άβαταρ Μπορέλ? να ελπίζει κανείς για Ευρωπαϊκή αντιμετώπιση σημερινών και δριμυτέρων επερχομένων κρίσεων?καληνύχτα Ελλάδα, καληνύχτα ζωή-
-μην με ζαλίζετε διότι μόνον εγώ θυμάμαι ίσως πως σήμερα, αν είχε ζήσει, η θεία μου η Ζωρζέττα θα έσβηνε τα κεράκια των 91, θα είχα καθίσει και θα της είχα σκαρώσει την τούρτα που τόσα χρόνια φιλοτεχνούσε στην κυριολεξία για τα δικά μας γενέθλια, έργα της μαστορικής της τέχνης, με ζαχαρωτά στην κορυφή της, πολύχρωμα, κι αυτά φιλοτεχνημένα ένα προς ένα από τα μικρά της χέρια-ίδια της γιαγιάς, της μάνας της- να αναθυμηθώ τις δικές της ντομάτες γεμιστές με κιμά, -δεν μου αρέσαν διότι η μάνα μου, η μεγαλύτερη κατά 12 χρόνια αδερφή της, έφτιαχνε μόνο με ρύζι και σταφίδες- χταπόδι στην άρμη και μαρμελάδα με όλα τα φρούτα, και την καλλιτερότερη πάστα φλόρα, τόσο που την έλεγα "πάστα Ζωρζέττα"-
