η φωτό του Τάσου Ηλιάδη, ως συχνά... ©tassos bird watcher!!!
https://www.youtube.com/watch?v=X4tiNE6HMSo
I have had a dream...
επιστροφή στο μόνο σπίτι, όλα τα σπίτια φτιαγμένα στην ποδιά του Ψαρομαχαλά, περιλαμβανομένου του δικού μου, μπρος δίπλα στο ξενοδοχείο Αμφιτρύων*, σήμερα, σουίτες, με σεβασμό στα θεοσεβούμενα της αείμνηστης αρχαιολόγου μας Ευαγγελίας Δεϊλάκη, το δικό μας, δια χειρός του αρχιτέκτονα ξαδέρφου μου Κωστή Μακρή, διατηρώντας όλα τα πρότερα στοιχεία, όλως ιδιαιτέρως, τα κολονάκια στις βεράντες. Μόνο η αυλή συρρικνώθηκε προς χάριν ενός τζακούζι...
*για μας, τον Γιώργο κι εμένα, νομίζω και για τους γονείς μας, όλοι τεθνεώντες πλην εμού, υπήρξε το μόνο μας σπίτι, νοικιασμένο με την ευλογημένη τότε ρύθμιση του Καραμανλή του ενοικιοστασίου. Δεν έχει καν νόημα πλέον να επεξηγώ πως τούτο δεν ήταν σπίτι που μας ανήκε. Το πατρικό στην Σιδηράς Μεραρχίας κληρονομήσαμε. Όλο τ' Ανάπλι μάς έχει ταυτίσει με το σπίτι πάνω από την Παραλία και δίπλα στον Αμφιτρύωνα. Για μας, θα είναι πάντα το δικό μας σπίτι, Σπηλιάδου 1, το μόνο μας σπίτι, πλέον, μόνον εγώ επιστρέφω εκεί, πάλι καλά-
δεκαετία του '70, είχαμε φύγει στην Αθήνα, το κτήριο παρατημένο τότε αλλά τα γαλλικά παράθυρα στην θέση τους, τα δύο αριστερά πριν την βεράντα, μου αναλογούσαν, (στα παιδικά μάτια, η βεράντα με τα κολονάκια και τις κεραμιδί πλάκες φάνταζε πολύ μεγάλη, μικρότερη πλέον) στο μπαλκόνι που η νέα διαρρύθμιση διατήρησε, φυσικά, ήταν η πελώρια πινακίδα της μητέρας μου, μαύρη με άσπρα μεγάλα γράμματα, συνέχεια του ιατρείου της:
