https://www.youtube.com/watch?v=


είναι, εικόνα στο καθρεφτίζεσθαι, αυτό το είναι, τι σημαίνει είναι? το παιδάκι με το σήμερα, επιλέγεις?
το παιδάκι, να το θυμάσαι αυτό, έτσι που ζεις, όσο ήθελε ζήσεις, η κυρία στο τραγούδι μοιάζει πολύ με την γεννήτορα σου, ποτέ δεν θεώρησες πως είσαι ούτε καν "νόστιμο", δεν σε ένοιαξαν ποτέ κάτι τέτοια, εξάλλου, θα ήταν χαζή η σύγκριση με την γεννήτορά σου, αυτήν την αγαπούσες και την ευμορφάδα της θωρούσες, δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα.

έρχεται κι ένας παλιός καθρέφτης και αντανακλά τα γυαλάκια που τότε φορούσες, καλή προστασία, το διεπίστωσες χρόνους μετά, βολεύει αυτό, πας να τα ξαναφορέσεις, μπα... δεν λειτουργεί η εικόνα πια, τα βγάζεις, βάζεις της πρεσβυωπίας, ούτε αυτό λειτουργεί, τότε,τι? γυμνώνεις το βλέμμα και το κολλάς εκεί που πάντα ξέρεις, στον βράχο που γκρεμίζεται πάνω από την Παναγίτσα, στο χωριό που σε ανέθρεψε, πάλι πρέπει να πας για καταρράκτη? άτιμη ηλικία... πάλι δεν βλέπεις ευκρινώς, μα, νά 'σου, καθαρά βλέπεις από το παράθυρο, αφού το ξέρεις, πάντα θα βλέπεις καθαρά από εκείνο το μόνο δικό σου παράθυρο, άκρο αριστερά, τι κατάρα αυτή του αριστερά,ήθελαν κόψει σου τα άκρα, ήθελαν κόψει σου την μιλιά, βαριά πια, ήθελαν μειώσει σου την ακοή, το βλέμμα, με τον αμφιβληστροειδή και τον κερατοειδή καλοπλυμμένους, δεν θα σου πάρουν, αυτό να τους πεις, μόνο αυτό έχεις να τους πεις, μολών λαβέ, βρε, δεν παραδίδεται το βλέμμα,  όσο κι αν θολώσει, κατά κει θα βλέπει, ίσια στο Μπούρτζι, κι ύστερα, στους αστεροειδείς, εκεί σου μέλλεται να κατευθυνθείς όταν σε τραγουδήσουν στην Παναγία με το κουφάρι κλειστό, εσύ θα ρίχνεις στο πεντάγραμμο του Φα τα ντο και τα λα και θα φέρνεις στο παγκάρι τις νερατζιές του δρόμου σου να παραδώσει στους λέει συγγενείς το παβουγαδήκεζονί, έτσι δεν σου το μάθαν οι ακανόνιστες πλάκες στην Παναγία?, έτσι να γυρίσεις να τους πεις, σαν κίνηση κινηματογραφική, γυρίζοντας το κεφάλι αριστερά -πάντα αριστερά, από χέρι-πόδι και γραφή ως την πουέντ που γύριζε μόνη της αριστερόστροφα κι αυτή. όταν πέσεις από την πουέντ, τότε, θα σε περιμαζέψουν, τότε δεν θα υπάρχεις πιά, κι ας πάνε να σε ρίξουν στην θάλασσα στην Παραλία για το Μπούρτζι, ας σε λιώσουν στον οικογενειακό τάφο, δεν θα σε νοιάζει πια. Το καθήκον σου στον εαυτό σου θα έχεις πράξει, αυτό που μια ζωή παιδεύεις ως τώρα, να μην πέσεις από την μία και μοναδική πουέντ, αγκαλιά με το παβουγαδί-κεζονί, όρθια να τους πεις πως πέθανες -ωραίο ρήμα, γεμάτο, πλήρες-

*μες στον ορυμαγδό των απωλειών, γραφικοί θα καταντήσουμε, δεν μπορεί, να κλαψουρίζουμε πολλοί εμείς, όσοι επιβιώνουμε των όσων αποχωρούν: και ο Χριστόδουλος Χάλαρης, τον θυμάμαι, πολύ νεαρά, πολύ όμορφον, στις παραδόσεις στην Ecole (des Hautes Etudes) παρακολουθούσαμε μαζί τις παραδόσεις του Georges Balandier στην κοινωνική ανθρωπολογία, ανταλλάσσαμε σημειώσεις, τις προάλλες ο Χριστόδουλος Χάλαρης, ένα από τα μέγιστα κεφάλαιά μας στην Βυζαντινή μουσική του παβουγαδικεζονί ,πήγε να συναντήσει τα άστρα, έχω σε βινύλιο τους Δροσουλίτες(και πολλά άλλα, φυσικά) και μιαν ευγενική και γλυκειά αφιέρωση, με την peculiar και semi castrata φωνή του Χρύσανθου: https://www.youtube.com/watch?v=uMo_DSpie7k

από όλους τους Δροσουλίτες, "πεθαίνω" για τούτο: https://www.youtube.com/watch?v=z3BKnpAHk0s