γύρισες και με κοίταξες με μάτια ερωτηματικά, αργότερα, τα είπα λυτά,
να σκεφθείς πως άλλοι μπορεί να τα θεωρήσαν δικά τους, λάθος τους/
όλα τα μαγαζιά από όπου περάσαμε, κλειστά, κοίταζα τα μποτίνια -ελπίζω να έχεις το ίδιο κομψό γούστο, καφετιά, βαδίσαν τρίζοντας το χιόνι στην Βαρυμπόμπη, και το κομματάκι δρόμο σ' εκείνο το κομψό εστιατόριο, 3 φορές έκλεισα θέση, μείναμε μπρος στο τζάκι, νομίζω πως ξέχασα να σου πω πως το καφέ δεν ήταν ποτέ το δικό μου χρώμα, μίλα μου για το μπλε και το κόκκινο και το άσπρο και το μαύρο, κάποια πράσινα, ίσως, μπορεί, πάλι, όχι, σίγουρα το κίτρινο δεν ήταν ποτέ το δικό μου χρώμα, ούτε το χρώμα του τζακιού ήταν ποτέ το δικό μου χρώμα, θα θυμάσαι, υποθέτω, πως λαμπάδιασα και τα φρύδια κάναν χρόνια να ξαναφανούν, τα πρόλαβες γυμνά κι εσύ.
Το νέο τζάκι είναι προβληματικό, δεν έχω πια τόση φυσική ρώμη να το κρατώ, μένει σιωπηλό και κάποτε γυμνό, σίγουρα, δεν σε περιμένει, ούτε εγώ με περιμένω, τότε, με αλκή, ακόμη αναρωτιόμασταν τι στο καλό παριστάναμε εκεί? , θυμάμαι πολύ καλά πως περνώντας πάνω από τα γαλάτσια όρη τραγούδαγες -χωρίς να γνωρίζεις την γλώσσα αλλά όντας ένας απίστευτος εγγαστρίμυθος παπαγάλος, τον Μάη https://www.youtube.com/watch?v=dmra1n7B_nA

και, εννοείται τις κοπελλιές, οι άνθρωποι δεν χάνονται ποτές, σου το είπα, ναι, θα σε ειδοποιήσουν εγκαίρως για να έρθεις στην ρίψη της στάχτης, ηρεμώ....

https://www.youtube.com/watch?v=Im6rb-AHKlM https://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0Ahttps://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0Ahttps://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0A

https://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0Ahttps://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0Ahttps://www.youtube.com/watch?v=tnFy1luxL0A
ήταν η εποχή που αναρωτιόμασταν, ακόμη νέοι, τι στο καλό παριστάναμε εμείς σε θεσμούς που είχαμε απαξιώσει καιρούς πια, και δεν ξέραμε πού πατούσαμε και πού θα θέλαμε να πάμε, ως που, ξαφνικά, καταλάβαμε κι οι δυο πού θέλουμε να πάμε, ετοιμαζόμασταν να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, το προσφιλές μας δηλαδή, σιγά μην δειλιάζαμε, ως που έπεσε βαρύς ο βράχος, για χρόνια, πέφτει,/.
μα, γιατί σου το λέω δεκαετίες μετά? γιατί ήταν η στιγμή που γίναμε ένα στην ίδια πάντα τρέλλα, όπως στην Ίσλα Μουχέρες, αποστρέφω ακόμη το βλέμμα, στρέφοντας το προς τους ψαράδες, ύστερα ήταν αλλιώς, ύστερα ήταν μία θάλασσα που δεν μας ανήκε, ύστερα, ξέραμε πως ποτέ πια δεν θα μας ανήκαμε, Η θάλασσα φούσκωσε, χάθηκα με το ελικόπτερο-