1/9/16

tristeza

qqun faut lui faire l'eloge (κάποιος πρέπει να τιμήσει το πέρασμά του από αυτή τη ζωή):

Victor Levis Αθήνα, 20 Φλεβάρη 1946 - Παρίσι, 31 Αυγούστου 2016.
Πέθανε ολομόναχος χθες, θα προσπαθήσουμε να μην πει οριστικά αντίο από τον μάταιο τούτο κόσμο ολομόναχος. Ήταν εξαιρετικά χαρισματικός, μία ιδιοφυία που διέλυσε το μυαλό της, από Επίκουρος (τότε Επιμελητής) στο Πολυτεχνείο ως ο καλλίτερος μεταφραστής ever, στο Ευρωκοινοβούλιο,στο Λουξεμβούργο, Εβραίος ως το κόκκαλο, πείσμων, απαλός και απίστευτα δοτικός στους φίλους του, μετά τον θάνατο της γυναίκας του της Νάσιας δεν πολυ-ήθελε να ζήσει, ε, τα κατάφερε. Ένα δικό μας μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Η καύση του θα γίνει το επόμενο Σάββατο 10 Σεπτ. στις 10.15 π.μ. στο νεκροταφείο του Παρισιού Père Lachaise, στην Morgue,η τελετή στο Κρεματόριο θα αρχίσει στις 12.00, στις 13 Σεπτ. θα γίνει η διασπορά της στάχτης -πρέπει να γυρίσει και η καλή του φίλη από την Πορτογαλία που ήταν σαν μάνα του μετά τον θάνατο της Νάσιας -  στις 13.00 ώρα Παρισιού στο ίδιο δέντρο από κάτω με τις στάχτες της Νάσιας.Θα είμαστε κάποιοι εκεί για το τελευταίο αντίο....

Soneto do amigo (σονέτο στον φίλο μου τον Βίκτωρα) από τον μέγιστο ποιητή και τραγουδοποιό της Βραζιλίας, Vinicius de Moraes:

Enfim, depois de tanto erro passado
Tantas retaliações, tanto perigo
Eis que ressurge noutro o velho amigo
Nunca perdido, sempre reencontrado.

É bom sentá-lo novamente ao lado
Com olhos que contêm o olhar antigo
Sempre comigo um pouco atribulado
E como sempre singular comigo.

Um bicho igual a mim, simples e humano
Sabendo se mover e comover
E a disfarçar com o meu próprio engano.

O amigo: um ser que a vida não explica
Que só se vai ao ver outro nascer
E o espelho de minha alma multiplica...





(μνήμη Νάσιας Μαγιάκου)

Τώρα που φεύγεις στα κρεμ*


Κανένα κενό: Αναχωρήσεις.
Κανένα κενό: Αποχωρήσεις.
Το πρόσωπο χωνεμένο
και χωρίς κρεμαστά σκουλαρίκια.
Το στόμα μίσεψε οριστικά.
Μόνο τα μάτια/
μεγάλα και σφραγισμένα
απ’ τα μακρυά ματοτσίνουρα\
μου αποκαλύπτουν
ανελέητα τα χρόνια που περάσαν
Χωρίς εμάς.

Τώρα που φεύγεις στα κρεμ.

Τώρα που έλεγα
Πως θα έφευγες στα μπλε-ουρανί
μ΄εκείνο το ηχηρό: «μωρή…»
οι λίγες στάχτες
με σκέπασαν μαζί σου
κι ας μην υπερίπτανται.
Πνίγηκα.

Για τη Νάσια,
στις δυο βδομάδες από το φευγιό της,
ανέμελα και βαθυστόχαστα, έτσι, όπως έζησε. - Γεν  2/12/1956 , πεθ
25 Ιαν 2010...-
Φεβ. 2010

* Nα μην βαυκαλίζονται, πες τους: έτσι το θέλησαν άλλοι,
Εσύ κι εγώ το ξέρουμε,
Φόραγες το μαύρο σου φόρεμα
από κάτω,
για να επαναληφθεί το γνωστό αστείο
La petite robe noire de l´après midi
Καλό σου ταξίδι εκεί στα αψηλά, παιδάκι.


για τον Βίκτωρα που του άρεσε τόσο...



πρωτοσυναντήθηκαμε  τυχαία με τον Βίκτωρα αρχές της δεκαετίας του 70 στη Σαντορίνη, έμενα εκεί, φύλαγα ένα μαγαζί  κείνον τον  χειμώνα, τακιμιάσαμε  μου  είχαν κάνει εντύπωση τα λαμπερά  του καταπράσινα  ματάκια πίσω από τα γυαλια, ήταν με την τότε φίλη του,  ακούγαμε μαζί τον Φερνάντ,  και τούτο δω, μην γνωρίζοντας τότε εκείνος Γαλλικά, μετέφραζα και μετέφραζα: 

ύστερα, γνωρίστηκαν με τη Νάσια στο Λουξ, το 1986 ,δεν θυμάμαι αν πήγε πρώτα ο Βίκτωρας -μάλλον- ή η Νάσια, δουλεύοντας στην ίδια υπηρεσία, κίνησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι, μετά, γίναμε οικογένεια, όπως οι στενότατοι φίλοι



dire que Victor est mort... στο καλό Βικτωράκι, κοιμήσου ήσυχος πια...

μετά ήρθαν τα Fidji κι οι Maldives

το θύμισε η κοινή μας κι αγαπημένη  φίλη χθές, πόσο είχαμε γελάσει στα Φίτζι, και οι καταδύσεις στις Μαλντίβες, μια φορά, παρ' ολίγον να με πνίξει, σε όλα ικανός, σε όλα δραστήριος. Να μην πει κανείς ευχαριστώ εδώ στην  Έλενα  που πήγε και τον μάζεψε πριν από δύο χρόνια από τις Μαλντίβες κι έκατσε μαζί του στο νοσοκομείο της Ταϋλάνδης γιά έναν μήνα, ύστερα, τον γύρισε στο Παρίσι ? Μετά τον θάνατο της Νάσιας, ποτέ δεν  θέλησε να γυρίσει στην Ελλάδα, αρνείτο σθεναρά, παρ' όλες τις παρακλήσεις μας.... γειά σου γλυκέ μας, εις το επανιδείν....



επώδυνο να λες αντίο στην  οικογένειά σου...
αντίο


* απολύοντας Αντωνίους, είναι οι μέρες τέτοιες που κάποιοι δεν αντέξανε τον κόσμο τούτο, καλό ταξίδι Θάνο και σ' εσέναν: 



Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...