ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΠΙΣΑΡΝΙΚ (Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, 1936-1972)
«Η ποίηση είναι πεπρωμένο, όχι καρριέρα»
Ποίημα για το χαρτί μου
Από τη συλλογή «Η πιο ξένη γη», 1955
διαβάζοντας ποιήματα δικά μου
βάσανα τυπωμένα καθημερινές υπερβάσεις
χαμόγελο περηφάνιας σφάλμα συγχωρημένο
είναι δικό μου είναι δικό μου είναι δικό μου!!
διαβάζοντας πλάγια γράμματα
χαρούμενος εσωτερικός παλμός
να νιώθω πως η τύχη θρομβώνεται
καλώς ή κακώς ή καλώς
έκπληξη από αισθήματα εγγενή
κύπελλο αρμονικό κι αυτόνομο
όριο σε χοντρό δάχτυλο κουρασμένου ποδιού και
μαλλιά λουσμένα σε κατσαρό κεφάλι
δεν πειράζει:
είναι δικό μου είναι δικό μου είναι δικό μου!!
Για την Τζάνις Τζόπλιν
Από την μεταθανάτια συλλογή «Κείμενα της σκιάς και τελευταία ποιήματα», 1982
να τραγουδάς γλυκά και να πεθαίνεις μετά
όχι: ν’ αλυχτήσεις.
έτσι καθώς κοιμάται η τσιγγάνα του Ρουσσώ
έτσι τραγουδάς, συν τα μαθήματα τρόμου.
πρέπει να κλάψεις μέχρι να σπάσεις
για να δημιουργήσεις ή να πεις ένα τραγουδάκι,
να φωνάξεις τόσο για να κλείσεις τις τρύπες της απουσίας
αυτό έκανες εσύ, αυτό εγώ.
αναρωτιέμαι αν αυτό δεν μεγάλωσε το λάθος.
καλά έκανες που πέθανες.
για τούτο σου μιλώ,
για τούτο εκμυστηρεύομαι σ’ ένα κορίτσι τέρας.
{-Το πρωτότυπο ποίημα εδώ:
http://youtu.be/hOOc7SCtvUs -}
Από το: «Δρόμοι του καθρέφτη»: συλλογή “Poesía completa”, (‘Ολα τα ποιήματα), Μπουένος Άιρες, 2003.
ΧΙΙΙ
Ακόμη κι αν λέω ήλιος και φεγγάρι κι αστέρι αναφέρομαι σε πράγματα που μου συμβαίνουν. Και τι επιθυμούσα εγώ; Επιθυμούσα την απόλυτη σιωπή.
Για τούτο μιλώ.
©ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ/AMALIA ROUVALIS
http://youtu.be/NrgcRvBJYBE
