Λένε/
«δεν είναι τούτες
εποχές
για ποίηση»
μπα,
και πότε ήσαν?
Λουλούδι είναι
ν’ ανθίζει
σαν καρπός
σαν φυλλαράκι
στην κόχη του χεριού
στην κόψη του ματιού?
«Δεν είναι εποχές
τούτες για ποίηση».
Τι νάναι τούτη δω
ν’ ανθίσει?
Κερασιά
στο χάσμα
του γκρεμού μας
Λόγος
στο άλογο
συνειρμών.
Τραπέζι της κουζίνας/
σιγοσφυρίζει
στα πλακάκια
στη χύτρα
που ανεμίζει
πόθους
σαν ατμούς
γκρίζα αχλύ
υγρασία
στα μέλη
δάκρυ
στα πατώματα
Πέπλα
σε
κρεβατοκάμαρες
χάδι
σε
αναστεναγμούς.
Αλκοόλ
στον
εγκέφαλο
νικοτίνη
στο
ακρογλώσσιο
καρφί
από
το μάτι στο μυαλό
η
λέξη
η
αίσθηση
η
φιγούρα του εσύ/
«Δεν
είναι εποχές τούτες
για
ποίηση»
Γιαυτό
το
βλέμμα
λοξό
απ’
τα ρείθρα.
Προσοχή
στους εκσκαφείς.-
