16/3/13

Λέμε πολλά, κολακεύουμε πολύ, μας κολακεύουν ισοπόσως, το παίρνουμε πολύ απάνω μας μόλις κατορθώσουμε δύο -αριθμός 2- στιχάκια στη σειρά, πέντε -αριθμός 5- αράδες με νόημα, νομίζουμε ότι κομίζουμε, αίφνης, γλαύκαν σε μία κοινωνία ήδη εξοντωμένη όχι μόνον οικονομικά αλλά και ηθικά. Τούτο αντανακλά αμέσως  στα επιφαινόμενα, ως είναι τα κατ' αδόκιμον όρο  "πολιτιστικά πράγματα".  Ιδιαίτερα, στην παραγόμενη λογοτεχνία σήμερα.
Κι άλλες εποχές παρατηρήθηκε κρίση αξιών στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας. Αυτή τη φορά, εντούτοις, η κρίση είναι σωρευτική, για τούτο και πιο επικίνδυνη και δυσκολότερο να καταπολεμηθεί και εν κατακλείδι να γιάνει.
Αν το παίρναμε από την αρχή: λέμε λίγα -ως καθόλου, κατά προτίμησιν-, πράττουμε (όσοι πράττουμε κι όπως μπορούμε) πολλά και εν σιωπή. Αυτή η ωραία κατάσταση: είσοδος σε ενδοσκόπηση. Ποτέ δεν είναι αργά. Οι μονάδες μία εκάστη και τα σύνολα και υποσύνολα θα είχαν πολλά να ωφεληθούν. Κυρίως στο επίπεδο μεγαλύτερης αυτογνωσίας κι επιστροφής στο μέτρο, πώς το έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: "γνώθι σ'αυτό". Αυτό, λοιπόν, πάμε πάλι στο σημείο εκκίνησης...
 
Δύο χαρακτηριστικές αναλύσεις:

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...