πεθαίνοντας σιγά-σιγά όλοι, σήμερα, μας άφησε κι ο κύριος Λούης, όντως, ίσως ο τελευταίος των Μοϊκανών, άλλοι συντοπίτες τον απεκάλεσαν ευπατρίδη. Διαπιστώνω πως μας χωρίζαν ακριβώς 25 χρόνια, προφανώς με είδε μωρό, με πήγαινε βόλτα στο πάρκο (αυτό το θυμάμαι) είχε ένα μαύρο μαλλί και φόραγε μία γκαμπαρντίνα κρεμ προς άσπρο. Πρωτοστάτησε στην έλευση των παγωτών ΕΒΓΑ στο ζαχαροπλαστείο και ουχί μόνον του πατέρα του, του κυρίου Μιχαλάκη. Ο κύριος Μιχαλάκης ήταν περσόνα per se. Είχε έρθει από την Σύρα, στην αρχή του Μεγάλου δρόμου έφτιαξε το πρώτο πολυκατάστημα, ως ραπτομηχανές σίγγερ είχε, ένα μέρος του έκαμε ζαχαροπλαστείο. Τα υπόλοιπα, στους συνδέσμους.
Το σπίτι των Λάμπρου είναι ακριβώς πριν από το δικό μας, εντάξει, του Κυριαζόπουλου όπου μεγαλώσαμε κι εμείς, από το 1951 ως το 1968. Πολύ ψηλό, τρίπατο, ο κύριος Μιχαλάκης, το έχω ξαναπεί, είναι ο πρώτος νεκρός που αντίκρυσαν τα πεντάχρονα μάτια μου, τότε το φέρετρο ήταν ανοιχτό και τα πλούσια άσπρα του μαλλιά κατέβαιναν σιγά-σιγά τα λίγα σκαλιά της Βύρωνος... Εκτός από τον Νίκο, που σκοτώσαν οι Γερμανοί, ο κύριος Μιχαλάκης είχε και την Σοφία και την Δήμητρα, ανηψιά την πανέμορφη στην δεκαετία του '60 Ειρηνούλα, καθηγήτρια Γαλλικών, πέθανε σε άλλη πόλη πριν λίγα χρόνια, πήγαινε βόλτες τον ξάδερφό μου εκ μητρός για να μην ξεχνάει τα εκ του Κογκό γαλλικά του το πιτσιρίκι.
Πήγα να δω τον κύριο Λούη, κοτσωνάτο 93ντούτη, τις προάλλες, περάσαμε ώρες με τις ιστορίες του, φώτισε λίγο παραπάνω την ζωή του πατέρα μου, για όλα και γι' αυτό, τον ευχαριστώ, όπως τον ευχαριστώ για κείνο το θερμότατο αγκάλιασμα στην Βιβλιοθήκη ο Παλαμήδης, μαζί με την πανέμορφη ξανθιά γυναίκα του, που είδα να μπαίνει νύφη στο Λαμπραίικο, την κυρία Ρούλα, τον Νοέμβριο του 1975, όπου ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Αργολιδαίων Φοιτητών, αντιπρόεδρος τότε, διάβασα τον πανηγυρικό για την επέτειο του Πολυτεχνείου, "οι γονείς κι ο παππούς σου πρέπει να είναι περήφανοι για σέναν" είπε. Σας ευχαριστούμε για όλα κύριε Λούη-
https://argolikivivliothiki.gr/2022/02/21/epon/
