https://www.youtube.com/watch?v=189NAgvHH4o
κάποτε, φθάνει κανείς στα όριά του, με τον τρέχοντα πόλεμο, με πολεμοειδείς συναπαντήσεις, με βλακώδεις τοποθετήσεις δημόσιες, με προσπάθεια για συμπόρευση και τις αναμενόμενες αντιρρήσεις, κάνεις κουράγιο και λες: "κι αυτό παλεύεται", το έχεις δει το έργο σκηνοθετημένο ή πιο αυθαίρετο κι επιστρέφεις, όθεν, στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, με μια βρισιά που ποτέ δεν θα ήθελες να ξεστομίσεις: "αμέτε μου...."
Γυρίζω, λοιπόν, πίσω, εκεί όπου κανείς και καμμιά δεν μπορεί να μας προδώσει την ανάμνηση, χοροί στην Πλατεία για την 25η Μαρτίου, ζέστη αιφνιδιαστική πολλή κι η γεύση τώρα του πρώτου παγωτού, ξυλάκι από το ψυγείο στου Λάμπρου. Προσπαθούμε να πάμε μπροστά και όλα μας στέλνουν με κλωτσιά πίσω, εκεί, όπου κανείς δεν μας απειλεί κι οι αναμνήσεις συνιστούν την μέγιστη άμυνα του εαυτού.
Αν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, δεν φταίμε μεις, ούτε καν καμπόσες εσείς, όλα είναι ζήτημα παιδείας και στάσης ζωής, να προσέχατε, όλη μας την ζωή, εμείς,πορευθήκαμε πολύ προσεχτικά, δεν φταίμε αν τώρα η Ουκρανία ναρκοθετημένη είναι.
