παγκόσμια μέρα ποίησης? σε συγκυρία σχεδόν παγκοσμίου πολέμου? κι ημείς κι υμείς, σταθερά αυτοαναφερόμενοι στο φτενό μας σαρκίο? πόσο πτωχοί τω εγκεφάλω να γενούμε (συλλήβδην,ημείς)? ένα τραύμα, δεν μας φθάνει? δεν μας αγγίζει? Τι σημαίνει ποίηση σε καιρούς χθαμαλούς, σε καιρούς αντιμετώπισης ενώπιος ενωπίω?
μια ολόκληρη χώρα σφυροκοπειται, απαιτείται το γονάτισμά της, εμείς, τι κάνουμε γι' αυτό?ω! μα ναι, ποιητικώς πως, τηρούμε Θερμοπύλας, παρουσιάζουμε τα ποιηματάκια μας, σε 100 πλατφόρμες και συνήθεις κύκλους κι εταιρείες, νομίζουμε πως αν δεν παραστούμε θα χάσει η Βενετιά βελόνι, κοκορευόμεθα σε διαδίκτυα με τα πονηματάκια μας, δηλώνουμε την συμπαράστασή μας, μακρόθεν, μην μας τους κύκλους τάραττε.
Αν σε εμάς θα είχε συμβεί αυτό, τι θα πράτταμε?
για τα ρέστα, με πόνο καρδιάς, αναπαράγεται ακόμη κι εδώ, μία ποιητική στάση ζωής, αυτά τα παιδάκια, που παίζουν, ζουν, άραγε ακόμη? αυτά δεν θα έπρεπε να είναι κυρίαρχα του σημερινού μας νου?
αναρωτιέμαι....
