https://www.ertflix.gr/vod/vod.168984-prosopika-25
παρακολουθώ βήμα-βήμα την πρώτη εφηβεία, από τις Εσπερίδες του Γιάννη Αργύρη,στο Ζουμ και στα Ταβάνια, οστεοποιημένη σήμερα αλλά η πάντα ακμαία Πόπη Αστεριάδη, υπήρξε ένα υπέροχα όμορφο πρόσωπο, κείνη για την οποία το 1974 προέκυψε πρώιμο "κουτσομπολίστικο" ζήτημα με τον αλήστου μνήμης Νίκο Μαστοράκη, σάψαλο ακόμη, άληστον υμνητή της Χούντας, έστησε πάνω της την όποια "καρριέρα", δυστυχώς για τα σάψαλα-ναι, κείνον που έκανε ένα απρεπέστατο σχόλιο για το οποίο ο Γιώργος Λιάνης σημείωσε: "τσαλάκωσε την ζωή μιας τραγουδίστριας σαν χάρτινο ποτήρι". Ούτε η ζωή ούτε η εικόνα της Πόπης Αστεριάδη υπήρξαν χάρτινα, μόνο το φεγγαράκι, από όλα όσα μας αρέσαν πάντα ως σήμερα, τούτο που στα σημερινά διαδίκτυα κυκλοφορεί ευρέως: μας το τραγουδάει με τα υπέροχα πράσινά της μάτια κατάματα: https://www.youtube.com/watch?v=FQ2fuiqqjIM, μας θυμίζει τον Γιώργο Ζωγράφο, λεπτόν τότε, τον αισθαντικό Λάκη Παππά με της ποταμιάς του ρου, τον Χατζή με τα κυλιόμενα ρρρρρ του, την υπέροχη Καίτη Χωματά, τόσο άδικα χαμένη από καρκίνο, τον πρώιμο Γιώργο Μαρίνο, με τον Χατζηστεφάνου, τον Σπανό, τον Μαμαγκάκη και την Αρλέττα πάντα. Εποχές εργώδους δημιουργίας. Δύσκολα ακυρώνεις την πρώιμη εφηβεία σου, η ύστερη σηματοδοτήθηκε από τον Ξυλούρη και τον Μαρκόπουλο, κάποιαν που θα μπορούσε να είναι πάντα εκεί, ελέω Λουκά Θάνου. Μετά, ήρθαν οι Ντισκοτέκ στην Πλάκα. Η Πόπη Αστεριάδη αναθυμάται κι εμείς εφηβεύουμε ξανά στα ψιλοσόκακα της Πλάκας, με το "Φεγγάρι" στην Μνησικλέους....
