ευχαριστώ ακάματε Σταυρή
το πρωί αναλογιζόμουν πως τελικά είμαι πολύ ευχαριστημένη που έζησα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αν με ρωτήσει κανείς, θα με ενδιέφερε να είχα ακόμη ζήσει μεταξύ του μισού του 19ου αιώνα και του μισού του 20ου. Είναι οι περίοδοι όπου οι κοινωνίες πραγματοποίησαν τα μεγαλύτερά τους ίσως θάματα, βιομηχανική επανάσταση, ο μικρός κι ο μεγάλος Πιπ στην Βρεττανία, οι συνεχείς αλλαγές σε πολιτικό κι οικονομικό επίπεδο. Στη γενιά μου έλαχε, έστω και στην ύστερη εφηβεία της, η πελώρια πρόοδος της τεχνολογίας. Θα θεριέψει στον τρέχοντα αιώνα και πλέον, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την εξίσωση: άνθρωπος-εργασία-κοινωνικές σχέσεις-διαδραστικές προσωπικές σχέσεις. Αν δεν συνετισθούμε τώρα-που δεν θα συνετισθούμε- σε 2 αιώνες από σήμερα ο πλανήτης γη θα εξαφανισθεί στο σύμπαν. Θα ανακύψουν άλλες μορφές ζωής σε άλλους γαλαξίες, αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο.
Αναφέρεται, λοιπόν, εδώ ο φίλος μου λογοτέχνης σε κοινούς γνωστούς και φίλους, μα, ναι, στις δικές μας γενιές, με τις δικές μας εκάστοτε προσλαμβάνουσες. Σαν καψίδιο στην κάψουλα του χρόνου που ανά καιρούς αποθηκεύεται για να ανακαλυφθεί κάποτε στον αιώνα τον άπαντα. Όταν κάποτε διάβαζα, τότε που διαβάζαμε βιβλία κι εφημερίδες, πως κάποιος-α εξέδωσε απομνημονεύματα, με ξένιζε πολύ. Σήμερα, πιο κοντά στο τέλος, αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτά τα καψίδια στην χρονοκάψουλα.
Το φροντιστήριο του Τζουγανάτου και το σουβλατζίδικο της Αγίου Μελετίου, το "Χαγιάτι" e tutto il resto που λένε οι φίλοι μας οι Ιταλιάνοι...
