Φούγκα και παραλλαγή – 9
Ένα δωμάτιο τυφλό
άσπρο
και γκρι
απ’
τους καπνούς
της ανάσας μας
\μην φτύνεις άλλον καπνό,
σώνει,
θα συρθώ
στον φεγγίτη,
ψηλά,
κράτα με/
να φύγω
ν’ ανασάνω
χλωροφύλλη
εκτός
πέρα
απ’ τα μακριά σου μαλλιά
μετά
από το σπλαχνικό σου χέρι
/με σκίζει στα δύο
Να συρθώ
να πετάξω\
προσγείωση
σε δέντρα ισχνά
σε μουσικές καινές
εαυτών –ερώτων εν ματαιότητι-
-γιατί λες κοινές - ?
Να θυμηθώ
να σου κλαδέψω
τους
βοστρύχους
είναι επικίνδυνοι
οι Αβεσσαλώμ,
στ'ο έχω πει.
Αποφλοιώνοντας
στρώσεις
τ’ ουρανού
/ Ξερνώντας
νύχτες αφέγγαρες-
Για όλες τις πόλεις
που περπατήσαμε
ζαβά –σαν αβέβαια βήματα μωρού/
του αφήνεις
το χέρι-
να πορευτεί
μόνο του
κι ανεύθυνα\
πάντα/
εμείς
ο στύλος του-.
σε όλες τις μνήμες
Χαραγμένες σε μνήματα
ανέλπιστα
όμορφα
-το χαμόγελό σου άστραφτε
χιλιάδες κεραυνοί
Να συν-υπάρξουμε
σαν θεωρία
του Αϊνστάιν
να γράψουμε μαζί
τις
πάρτες
κείνες
που θέλουν
ορό γάλακτος
για
να
ξανανθίσει
η μυγδαλιά
Δεν θες
ν’ αφουγκραστείς
ένα σύμπαν
\που λάμπει
σε μακρυσμένες λεωφόρους
/κίτρινες κατά προσέγγισιν
ξασπρισμένες
κατ’ ανάμνησιν/
μαυρισμένες
σαν τοίχοι.
Να θυμηθείς
όλους τους τόπους
όπου συν-υπήρξαμε.
Να λυπηθείς
γα τις ώρες
που σκαφτήκαν πληγές
σε σαρκία
ισχνών αναμνήσεων/
στα Γιάννινα
και στη Σαλονίκη,
στο Βαραδέρο και στη Νέα Υόρκη
στο Νεπάλ
και ες την Πόλιν/
Δίκιο έχεις
τόσο δύσκολο
\το εμείς/
πόσο μακρύς ο δρόμος
τόσο οι ανάσες
κονταίνουν
γιαυτό σου είπα:
/μην ξαναέρθεις στην Πράγα
\δεν σου ανήκει- αλλουνού μνήμες /
Τα μυστικά φυλάγονται
σε σεντούκια από σιντέφι
ξημέρωσα να τα χαζεύω και
όλοι οι επίγονοι αναρωτιούνται
/γιατί\
Τόσο
δύσκολο
το εμείς:
τόσο μακρύς ο δρόμος
τόσο οι ανάσες κονταίνουν
ξανακλεινόμαστε
στο
ίδιο δωμάτιο
τυφλό
άσπρο
και γκρι
Μην πεις
ότι
δεν σε ειδοποίησα
Δεκ.2012
