Η εφηβεία μου
Τα χρόνια
που τρέχουν ξοπίσω μου
πώς με
τρομάζουν !
Είναι στ'
αλήθεια φυσικό
αφού κρατώ
δικά μου
μόνο είκοσι
απ' αυτά.
Εγώ
γεννήθηκα προχτές
κι ακολουθώ
την εφηβεία μου
μ'
εμπιστοσύνη.
Με ποιο
κακόγουστο αστείο η ζωή
μου φόρτωσε
τα άλλα
χωρίς να με
ρωτήσει ;
Γυρνώ και
βλέπω να μ' ακολουθούν
άτια
αφρισμένα
και θάλασσες
με κύματα γιγάντια.
Ποτάμια
ορμητικά, ατίθασα.
Πίνακες τόσο
φοβεροί που κάνουν
την πιο
παράξενη θαρρείς
έκθεση
ζωγραφικής
φανταστικού
ζωγράφου
κρυμμένη
πισ' απ' τη γκρίζα πάχνη
της
αμφισβήτησης.
Ακολουθούν
ξοπίσω μου
και με
τρομάζουν.
Είναι πολύ
φυσικό, αφού εγώ
κρατώ πάντα
μόνο
τα είκοσί
μου χρόνια.
Εγώ
γεννήθηκα προχτές
κι ακολουθώ
την εφηβεία μου
μ'
εμπιστοσύνη.
4-10-78
Χωρισμός
Τώρα πια
τίποτα.
Τραβώ το
δρόμο μου
συ τον δικό
σου.
Ίσως δε μ'
ένοιωσες,
ίσως δεν
ένοιωσα
και τον
καημό σου.
Τραβώ τον
δρόμο μου
βαρύ φορτίο
μα τι να
γίνει!
Έτσι μας το
'γραψαν
μα ζούμε
πάντα
δυστυχισμένοι.
Ίσως και να
'φταιξα,
ίσως και να
'φταιξες
ποιος να το
ξέρει ;
Ξέραμε
τίποτα
όταν
γυρίζαμε
χέρι με χέρι
;
Τώρα
χωρίζουμε.
Γιατί να
πέφτουμε
σε
στεναχώρια ;
Εγώ το δρόμο
μου,
εσύ το δρόμο
σου,
καθένας
χώρια.
Ο Μούσιας κι η
Σκαντάλω
Μια λευκή
μπαλίτσα, ίδιο κουβαράκι
Μαρτιάτικα
τη ρίξανε στο σπίτι
με λοξά
γαλάζια μάτια,
ένα Σιαμάκι
και τη
βγάλαν Πίτσι-Πίτσι.
Ο αφέντης
του σπιτιού,
φτασμένος
γάτος,
που είχε
όλες τις χάρες και τα χάδια,
έδειξε πως
ήταν δημοκράτης
και της
βρήκε ευθύς
μια θέση
άδεια.
Ίσως σε μι'
ανθρώπων κοινωνία,
σφετεριστή
κι εχθρό να τη θαρρούσε,
μα είχε τόση
ανάγκη για όμοιό του,
τόση, που
δεν το μπορούσε.
Γιατί οι
άνθρωποι είναι γύρω μας μιλιούνια
κι όλο και
κάποιος θα περσεύει να μαλώσει.
Όμως ο γάτος
ήταν μόνος μεσ' το σπίτι
κι είχε
ανάγκη τόση για όμοιό του, τόση.
Κυνηγητό,
τρεχάλες στη βεράντα
π' εύρισκε
πάντα τη γατούλα νικημένη
με μια
πνιχτή φωνίτσα να ικετεύει
άσε με βρε !
Κι είμαι μικρούλα
ακόμα η
καημένη !
Ύστερα κείνος
νικητής, μετανιωμένος
με τη
γλωσσίτσα του τη γούνα της να πλένει
κι εκείνο
γουργουρίζοντας χωμένο στο μαλλί
τ' αρσενικού
το πόδι να βυζαίνει.
Στιγμή μιας
έξαρσης, πανώρια, ιδανική,
παρηγοριά
και ζεστασιά
και μητρική
φροντίδα,
που δεν
θυμάμαι όμοια της
και όμοια
αισθαντική,
σε άνθρωπο
αρσενικό στ' αληθινά να είδα.
Κι είναι η
Πίτσι-Πίτσι σκανταλιά
π' όλο το
σπίτι ανάκατα το φέρνει,
εδώ χαρτιά,
εκεί κουτιά, εκεί μαλλιά,
όλα τα
καταφέρνει.
Ο γάτος
σοβαρός τήνε θωρεί
κι όλο με
κάποιο τρόπο τη μαλώνει.
Σκαντάλω τη
φωνάζουν τη μικρή
κι εκείνος
καμαρώνει !
Μπρος στο
κοινό το πιάτο το φαί
προσμένει
καθισμένο το Μουσάκι,
να φάει
λαίμαργα η μικρή να χορταστεί
κι ύστερα
κείνος να πλησιάσει στο πινάκι.
Λεπτότητες
καθόλου ανθρωπινές,
κι αβρότητες
καθόλου απ' τη ρουτίνα.
Όντα
κατώτερα γυρεύουν να τα πουν
και σκάλες
είν' ανώτερα από κείνα
τα όντα,
όπου στέκουν στη κορφή
κι έχουν
μιλιά και γνώση και κακίες,
συκοφαντούν
και ρίχνουν τους καλούς
και κολυμπάν
σε ψέμα κι αδικίες…
Που με τη
γνώση φτιάχνουν όπλα φονικά
και με το
νου, Θεέ μου, όσα έπλασες σκοτώνουν.
Σαρώνουν
δέντρα ζώα και φυτά
τον
ερημώνουν.
Ας ήταν να
γινόταν μπορετό
τη γη να
κυβερνούσανε τα ζώα,
με τους
απλούς τους νόμους τους σωστούς
κλεισμένους
σ' ένα σύνορο μεγάλο
κι εγώ να
ζούσα σ' ένα σπίτι ιδανικό,
που να
κυβέρναγαν ο Μούσιας κι η Σκαντάλω.
Άτιτλο
Πλατιάς ιδίας φωτερής
το ξάφνιασμα,
η μορφή σου.
Στο αναμορφωτήριον
Η Καρτέλα.
ΟΥΚΕΤΙ
Ουκέτι
τόπος,
χρόνος,
χρήμα,
δύναμη
δημιουργίας.
Έλος.
Τέλος.
