Η δική μας ιστορία
στον ποιητή Διονύση Μαρίνο
Κάποτε,
θα γράψουμε
τη δική μας ιστορία
την ιστορία
των ξανθών βοστρύχων
που ροβολάνε το μονοπάτι
για τη θάλασσα.
Κάποτε
θα μιλήσει
η αμίλητος πέτρα
του νου’
θα σαρώσει
όλες τις σαύρες
απ’ τα φυλλώματα
το χέρι του Θεού.
Θα κοιταχτούμε στα μάτια
πολύ κοντά στις κόρες
ξανθές και γαλανές.
Κάποτε
θα γυρίσεις να με κοιτάξεις
μ’ έναν ήλιο στο χέρι.
Δεν θα ‘χω
άλλην απάντηση
απ’ τη μανιασμένη θάλασσα
βγάζει
αφρούς
απ’το στόμα
σαν φάλαινα.
Οι στέρνες θα σιγήσουν
το μουρμούρισμα
του αέρα.
Το χάδι
θα δαμάσει
τον ατίθασο εαυτό.
Σκύβω πλάι
στους αφρούς
στο στόμα του αλόγου
Νοιάζομαι
για τη σκοτεινιά των βουνών
που χαίρονται αντίκρυ.
Χέρι με χέρι
σκαρφαλώνουμε
τις απόκρυμνες πλαγιές
ίσαμε να πεις
κορυφή.
Κάποτε.
Το τέλος
δεν θα θέλει
να ‘ρθει
μάλλον θα πάει
να πνίξει τον καϋμό του
στις καταιγίδες
του ποτέ.
Ξέρει
ότι έχουμε ακόμα
πολλά σκαρφαλώματα
τα παπούτσια του τελείωσαν.
Ξέρει
ότι
τίποτα δεν γράφει
το χαρτί.
Ξεμάκρυνα
σε ιδέες θαλερές.
Πνίγομαι μακριά σου
Και το βλέμμα
χάνεται
στα βάθη των αιώνων.
Ήθελα να σου προτείνω
να κατεβούμε στο πηγάδι.
Το ξέρουμε
πως θα με πνίξεις
και θα σε πνίξω
με τα λιγοστά
κύτταρα
του σβήνομαι.
Κάποτε
θα με δεις
σαν κινηματογραφική ταινία
την ώρα
του επιθανάτιου ρόγχου.
ΔΕΝ θα είμαι εκεί.
Ο σώζων εαυτόν
Σωθήτω.
Λέω
ν’απλώνω τα πόδια μου
στην ηπήνεμη θάλασσα
του εμείς
στο ψαροχώρι
όπου μου πρωτογέλασες
με τα καστανά σου μάτια
να χρυσίζουν
στη θωριά μου.
Νοέμβρης 2011
