16/4/21

αι δικαι μας γενεαι...

 https://enromiosini.gr/romnios/xarths_panagitsas/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%8D%CF%80/

Ιστορικό της ενορίας, της Παναγίας μας

πόσο γρήγορα φθάσαμε ως τα μέσα του Απρίλη του ξανθού...

Στον Ακάθιστο Υμνο, η μάνα μου μεριμνούσε από την προτέρα να ειδοποιήσει με χαρτί ευκρινές στην κάτω πόρτα πως θα δεχόταν ως τις 7.30 μμ, δεν φταίγαν τίποτα τόσοι χωρικοί που έρχονταν με κόπο στην πόλη... όσους υπήρχαν ακόμη στην αίθουσα αναμονής φρόντιζε ευγενικά με συνοπτικές διαδικασίες. Εμέναν με είχε στείλει από νωρίς, πηγαίναμε με την φιλεναδούλα μου την Φουλιανίτσα κατά τις 6.30, αφού είχαμε παίξει καλά-καλά, γυρίσει και η κοπέλλα μας με είχε πλύνει και σενιάρει αναλόγως,την Φουλιανίτσα ομοίως, με την κατάξανθή της αλογοουρά, πάντα μου φοράγαν την κατακόκκινη ζακέτα με μια ακαθόριστη ετικέτα μάρκας στο μέρος της καρδιάς και ασορτί φουστίτσα, στις γενιές μας τα παντελόνια ήσαν των αγοριών... -σήμερα με πήρε η φίλη μου να ρωτήσει πώς πάνε τα σπασίματα κι αν θυμάμαι πως είναι ο Ακάθιστος, ένας από τους μυριάδες λόγους που δεν βλέπω την ώρα να πάω να μείνω στο χωριό μου-. Κράταγα την σύνοψη, χρώματος κόκκινου κατασκούρου, σε πρώτη κόψη τώρα, θυμάμαι πως βαρυόμασταν ως να αρχίσουν τα ωραία απολυτίκια, πάντως, η μάνα μου αναφαινόταν ως εκ του θαύματος, και παίρνοντάς μας την σύνοψη από τα χέρια, άρχιζε να άδει την Ωραιότητα της Παρθενίας σου, όταν ήταν το τη Υπερμάχω, θυμάμαι πως καθόμασταν σαν να έπαιζε ο Εθνικός μας Υμνος, σούζα, μου άρεσε πάντα να περιδιαβαίνω τον ημιτρούλο με ένα "σπασμένο" γαλαζο-πετρολ ανοιχτό και τα χρυσαφιά να είναι "σπασμένα", καθώς και τις κολόνες του άμβωνα, σε παρεμφερές "σπασμένο" πετρόλ με κύματα κρεμ, παρνασσικό μάρμαρο επεξεργασμένο και χρωματισμένο, ως σήμερα...

https://www.youtube.com/watch?v=kXJLwliXiFc

https://www.youtube.com/watch?v=cG7Ilu6EP7w

https://www.youtube.com/watch?v=s3T75h-eNhM&list=PLyCVeB93MVolABdNJ1YqKsyGI-uWZtxqm

τότε που ακόμη ο Γιάγκος -λιγνός κι αυστηρή φιγούρα- κατέβαινε για την χορωδία, ο Στέλιος κι ο Γιαννάκης, εμείς, στις παρυφές ως έπρεπε, το τότε ποτέ δεν θα γίνει μέλλον, τι να κατέβη κανείς? 3η συνεχής άχρωμη χρονιά στο κλεινόν? ξεχνάω το ΝΙΜΙΤΣ το 2005, πού σε πονεί και πού σε σφάζουν οι γύψοι.... μπλιάχ!!! 2018, επειδή ήταν ο αζιρφός, πού να πάμε? το 19, χάλια όλα στο νησί, το 20, μεταξύ μας 6, το ίδιο προμηνύεται, κάποτε θα ξαναφτιάξουμε τον Επιτάφιό μας και θα πάμε περιοδεία από την Σπηλιάδου στον Ψαρομαχαλά, φυσικά, ο Γιώργης έχει λυώσει...

https://www.politeianet.gr/books/9789609908214-roubalis-giorgos-o-kipos-me-tis-lexeis-psaromachalas-219504



Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...