πεθαίνοντας, πάντα θα αναρωτιέσαι

εντάξει, δύσκολα αλλά έχουμε δει κι άλλα, πάντα θα αναρωτιέμαι, αυτό το μαργαριταράκι ν' αναδύεται, εσύ να κοιμάσαι στην ξαπλώστρα και η βουτιά, χωρίς καν μάσκα, να φέρνει στην παλάμη ένα στρογγυλό τοσοδά μικρό άσπρο.  Σε αλλασσόμενες εποχές, λες κι αλλάζεις πάνες στα μωρά, όλοι κάτι έχουν να πουν, κάτι να καταθέσουν, οι περισσότεροι σιωπούν, ποιός είπε να δεις πως η νύχτα είναι φλύαρη σιωπή?, τις πολιτικές τους, τις μεταφραστικές τους προσπάθειες, τα της γραφής τους επινίκια, την προβολή του εγωτικού τους εγώ, την ταπεινοσύνη τους, τα ήξεις αφίξεις,  καμιά φορά,κάθομαι και τα βλέπω, δεν απορώ, καταλαβαίνω, δεν αντιλαμβάνομαι και, το κυριώτερο, δεν συγχωρώ, συμπεριφορές προσβλητικές-να εξηγούμεθα για να μην  παρεξηγούμεθα-, καθείς και οι αντιστάσεις του, άλλο κατανοώ άλλο χριστιανίζω, άθεη είμαι. Του λοιπού, δεν κόπτομαι για γραπτά, δεν ενδιαφέρομαι ποσώς -ουδέποτε συνέβη τοιούτον τι- για αναγνώριση, μου αρκώ. Οι ρέστοι, ελευθέρως, αμέτε σε κοιλάδες-δάση και θάλασσες. Ακόμη κι αυτά που πράττω εν τω άμα, συνθετική διεργασία ει, το μάταιον της ύπαρξης έχω εμπεδώσει βαθέως πως-

Αναρωτιέμαι

Σκαμμένες κόγχες

χυμένα μάτια

αναρωτιέμαι
γιατί γκρεμίζεται ο κόσμος

όταν το σύμπαν

μου προμηνύει

τα καλούδια τ’ ουρανού.

αναρωτιέμαι

πώς αδειάσαν οι κόγχες ξαφνικά

πριν έρθει καν ο καταρράκτης.

αναρωτιέμαι

γιατί δεν επαρκεί ο εαυτός μου

για ν’ αστράψει ο ήλιος.

χυμένα μυαλά

στην άσφαλτο.

αναρωτιέμαι

γιατί πάμε του χαμού.

Όταν οι ουρανοί

ανοίξαν στο απόλυτο γαλάζιο

για να με δεχτούν/

περιμάζεψα τα μυαλά

χώθηκα στην άσφαλτο

κι αναλήφθηκα

στους ουρανούς.

ακόμα αναρωτιέμαι.

Ιούλης 2011

Μαργαριτάρι

Ένα

λευκό

μαργαριτάρι

στον

βυθό

το έμβρυο

έμβιο

εγώ/

τραβηχτήκαν

τα κοχύλια

σαν σφουγγάρια

σαν εσύ

\σε μαύρο βυθό

σε σπηλιά

μαγική

των βοστρύχων/.

Η πνοή του αέρα

λυσσομανάει

ήχους

στα μάτια

μαστιγώνει

τις ανάσες/

κρέμονται

στο λαιμό σου.

Λευκό μου μαργαριτάρι

θαλασσινής σπηλιάς

μαύρης

στην απόγνωση

δροσερής

στην αφή.

Μην μου μεταλλαχθείς/-

Φεβρ. 2012

https://www.youtube.com/watch?v=XTnk4maERug

*Το 45άρι δισκάκι με ετικέτα βαθύ μπλε, από την μιά μεριά είχει το "Περιγιάλι το κρυφό", με την γνωστή παρεξήγηση του Σεφέρη στην άνω τελεία "πήραμε τη ζωή μας΄ λάθος" κι από την άλλη το Μαργαριτάρι, τόσο twisted παιδί -ως σήμερα-στο Μαργαριτάρι είχε κολλήσει το κοριτσάκι*, βέβαια, κανέναν χρόνο μετά, θα έρχονταν στο φτωχικό μας ο Μανώλης Χιώτης-σύντροφος παιδικών παιχνιδιών του πατέρα- με την Μαίρη Λύντα και θα το τραγουδάγαν με το τρίχορδο μπουζούκι του Χιώτη, μαργαριτάρια στον βυθό**