ζώντας τον ίδιο ημισάωρο πανικό "πού είναι τα γηραιά μου μάτια", τότε, που νέα, έσπαγα πλάκα με την μάνα μου όταν μου τηλεφωνούσε στην άλλη άκρη του κόσμου εγώ, για να ρωτήσει που στο καλό θα μπορούσαν να ήσαν τα κοντινά γυαλιά για να μπορέσει να δουλέψει κι άρχιζα ψύχραιμα από τα βασικά: εργαλειοθήκη-γραφείο-τεζάκι, σπίτι, κρεβατοκάμαρα, σαλόνι, αίθουσα αναμονής κλπ χώροι, ζώντας την ίδια βόλτα Σάββατο απόγευμα, φόραγες το γνωστό περιποιημένο τζεντ-λαγκ, περπατάγαμε στους δρόμους δίπλα στο ΥΓΕΙΑ, τον έναν τον λένε Ευγενείας, δεν θυμάσαι τώρα, άσε, εγώ για δυό, χωράφια ήσαν τότε, και συμφωνούσαμε πως δεν γίνεται, το είχαμε τακτοποιημένο στο μυαλό μας και οι δυο πως η μαμά θα πέθαινε νωρίτερα (γιατί, έναν καρκίνο είχε μόλις περάσει αλλά όλα δείχναν καλά) αλλά ο μπαμπάς θα έφτανε να έχει μπαμπακένια μαλλιά και να ταχτιρίζει ακόμη παιδιά, έλα μου που ξαφνικά το είχα δει ανάστροφα, μαζί, πάντως, όχι, πάντοτε πίστευα πως οι πιο δυνατοί (η μάνα μας, το θυμόμαστε ναι? ήταν πάντα ο στύλος) αποχωρούν με αξιοπρέπεια πρώτοι, λοιπόν λαθέψαμε, ανάστροφη η αποχώρηση, αλλά ενδόμυχα, το ξέρουμε εσύ κι εγώ, αυτοί οι δυό δεν ζούσαν ένας χωρίς την άλλη, συμπαρασύρθηκαν αυτοί κι ησυχάσαν, εσύ πρέπει να βρεις τώρα σταθερές και να ανακάμψεις, εμείς, είμαστε πάντα εδώ, ακόμη και σε "στριμμένο" μυαλό το θυμάσαι, ναι?

https://youtu.be/2KE2qwrEUKk

Σάββατο απόγευμα,il gran rifiuto