φίλιππας

έκατσα να δω το αφιέρωμα στον Φίλιππα, είπα και σε κάποιον άλλον να το δει, δεν ξέρω αν κατάλαβε, ίσως...

ένας αυστηρός, σαν μπαμπάς, ένας αντισυμβατικός, κουβαλάμε την ίδια τρέλλα, κάποια στιγμή του είπα: η έλλειψη ταλέντου αντικαθίσταται πολλάκις από την assiduité, ακόμα γελάει, μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, αν σκεφτεί κανείς πως ο Φίλιππας "χτύπησε" 78 κι ήταν 23 όταν εγώ 8, νιόφερτο φυντάκι καθηγητάκος στο Γαλλικό Ινστιτούτο, έχει ακόμη την ίδια τρέλλα με το χωριό, πέρυσι κατεβήκαμε και πήραμε τα γραφτά του ένα προς ένα, ο μικρός του γιός σπουδάζει στο χωριό, ένα πανέμορφο αγόρι (έμοιασε στην μαμά του) παιδί της γενιάς του, τα εγγόνια του από την κόρη είναι μεγαλύτερα σε ηλικία, ο Φίλιππας, ίδιος κι απαράλλαχτος μόνο πολύ αδύνατος αλλά κραταιός στο μυαλό, μια αστεία μούτα στο γραφείο της Σύλβας αρχές 1980?  "ναι, μαμά, ο Φουέντες, ο Γκαρσία Μάρκες, κι ένα βουνό γραφτά", σκέτη ειρωνεία, αλλά με αγάπη, αγαπάμε και πάντα θα αγαπάμε την Σύλβα που έφερε και επισήμως τα Ισπανικά στην Ελλάδα, εμείς, ξέραμε ήδη, αλλά το Ινστιτούτο της ήταν σημείο αναφοράς και συνάντησης' τα γραφτά, τα σήριαλ, οι αποποιήσεις, τα "ευχαριστώ σε για τις αφιερώσεις" κανονίσαμε να πάμε φέτος πάλι την βόλτα στον περιφερειακό της Αρβανιτιάς, η Nestlé πριν από την γέφυρα στην Συγγρού, οι καφέδες στο Da Capo, τα 'έλα Παναγία μου", ξαφνικά στην Λισσαβώνα και στην Μπαρσελόνα, το 2002, κάτσαμε με τις ώρες στην τραπεζαρία της γιαγιάς και του είπα "στο Ναύπλιο λοιπόν, μαθαίνω ζωή", οφείλεις πίσω φωτό, τα είπαμε αυτά, για να σε δω? 

http://webtv.ert.gr/ert2/epoxes-kai-sigrafeis/15mar2018-epoches-ke-syngrafis/

αφιέρωμα στον Φίλιππα Διονυσίου Δρακονταειδή, του άξιζε, μένει πάντα στο σπίτι στη Βούλα, κάποια στιγμή, μου σκάσανε ένα σωρό λεφτά, δεν είχα τι να τα κάνω, πήγαμε στου Αγγελόπουλου στην Γλυφάδα (πολλοί μαζί), συμφωνήσαμε πως στου Ψαρόπουλου παραδίπλα δεν πάμε διότι ήταν το στέκι του Κωνσταντίνου Καραμανλή κι εμείς είμασταν αριστεροί, ο Αγγελόπουλος κράταγε από την σκούφια μας,  δεν ξέρω αν μείναν σημερινά 10 ευρά, τα "σπάσαμε" κανονικά μέχρι το πρωί, πέσαμε στην θάλασσα και χαθήκαμε στο πέρα της Αίγινας-

γειά σου επίκτητε κι επίτιμε αναπλιώτη

ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΛΟΙΠΟΝ

Στο Ναύπλιο λοιπόν,

μαθαίνω αλήθειες.

Τις πάντα, τις χτες, τις αιώνιες

και τώρα.

Μπορεί η Ιστορία να γιατρέψει

τους ίδιους αρχέγονους πόνους,

τις ίδιες  εκπλήξεις αιώνων

κι ας είν’ κι από φίλων τα χείλη καλών;

Στο Ναύπλιο λοιπόν

γεράζει η ψυχή μου,

παλιώνει το πνεύμα

κι η κρίση θολή.

Το Ναύπλιο λοιπόν

διδάσκει αλήθειες

κι ας είν’ κι από φίλων τα χείλη καλών.

Στο Ναύπλιο λοιπόν

μαθαίνω ζωή.

Το Παλαμήδι ολόφωτο εκεί.

Κι η ψυχή μου αμήχανη θωρεί.

Νοέμβριος 2002