όταν ένας μεταφραστής ποίησης γίνεται συν-δημιουργός, όταν σε λένε Κεντρωτή, κεντάς ψιλή την δαντέλα: 

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΜΕ ΑΣ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

Να ονειρευτούμε ας πάμε στον κήπο, ναι, ας μας σύρει
το βήμα: εκεί με δάφνες και βιολέτες θά ’ναι στολισμένο
το χώμα, και θ’ αρωματίζουν ροδωνιές βωμό μονήρη
για των θλιμμένων ποιητών τις φίλες εγκαινιασμένο.

Ξεπρόβαλε η σελήνη, κι απ’ τ’ αχνό της το σουδάριο γύρη
θα σπείρει θλίψεως στις άπιαστες σκιές· κι αν ξεχασμένο
μες στη δροσιά της νύχτιας αύρας, έτοιμο το θυμιατήρι
της γης γαλήνιες μοναξιές θε να μεθύσει μεθυσμένο.

Να ονειρευτούμε ας πάμε στου δαφνώνα τις θεσπέσιες πάντες
μέσ’ απ’ των ασημένιων κλάδων τις περίτεχνες γιρλάντες
ν’ ανοίγεται θα δούμε το αχανές τρισβάθων ουρανών…

Στα χέρια μου σφιχτά κρατώντας νάρδους από τα δικά σου
τα χέρια, ας μείνουμε να δούμε μες στο φέγγος του Πηγάσου
γλυκιές και αργές μαρμαρυγές ληθάργου κόσμων μακρινών.

Μετάφραση:
© Γιώργος Κεντρωτής.