ΧΩΡΙΣ ΛΥΠΗΣΗ

Κόβεις αλύπητες βόλτες στα όνειρά μου.

Το παράξενο στόμα σου

σκάβει τις κόγχες των ματιών μου.

Γυρίζεις άπονα το καφτερό σου σίδερο

στη σάρκα μου.

Δεν παίρνω ανάσα.

Χιλιάδες εικόνες ανασκάπτουν το μυαλό μου

σε φάση ρεμ.

Ψυχρά ανασκολοπώνεις

την Ιστορία

Αναζητείς μάταια χώρο

στο στρώμα μου

σπρώχνοντας την ψυχή μου στο χείλος.

Όταν ξυπνάω ιδρωμένη

Έχεις ήδη φύγει.

Ξέρω ότι από κάπου χαμογελάς χαιρέκακα.

Αναρωτιέμαι πού έφταιξα.

2007
δημοσιευμένο, Έπεα πτερόεντα? Δεκ. 2009, λάλον ύδωρ, Gutenberg

Τρίτη, 1 Φεβρουαρίου, Κηφισιά, όλα στα καφέ, οι εφιάλτες δεν αφήνουν ποτέ, όλα εκείνα τα μαγαζιά κατεβάσαν, φυσικά, ρολά, η εικονοποιία σε χρόνο ρεμ, καταγεγραμμένη και νεκρωμένη, αίσθηση παγερά σε χρώμα βαθιά καφετί -απεχθάνομαι το χρώμα καφέ σε όλες του τις αποχρώσεις-

(...) Όχι πως δε θυμάμαι πια-θυμάμαι ακόμα, μονάχα που οι αναμνήσεις
δεν είναι πια συγκινημένες,- δε μας συγκινούν- απρόσωπες,
γαλήνιες... (...)  Γιάννης Ρίτσος, από το ορατόριο "Ελένη"  © Έρη Ρίτσου, κληρονόμος δικαιωμάτων