αυτούς τους ξενόφερτους –κι εσύ από κει- δεν τους είχαμε σε καμιάν υπόληψη, μέναν όμως λίγες μέρες, μας δώσαμε άδεια, πήραμε τ’ αμάξι και σε πήγα στο καράβι, στο Καβούρι, άδειο ήταν σχεδόν το μαγαζί, βάρυνε κι ο ορίζοντας, σκούρηνε το τοπίο, μάτια γίνηκε, χάθηκε και το νησάκι της Αίγινας, δυο ήσαντε τα απλωμένα χέρια, δεν φτάνανε πιο κει. Ο γυρισμός είχε μεγάλη βροχή και το τζάκι ξανα-έγινε καταφύγιο, γκρεμίστηκε τηλεφωνικά. Έφυγα. 'Εκτοτε, στο καράβι πολλές οι επιστροφές, η κασσέττα έπαιζε καρναβάλια-δεν είμαστε πια για καρναβάλια, ούτε καν για την Μπαρσελόνα, ληγμένα, στην ανακύκλωση όλα-

Δευτέρα και 14