'Επεα....

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ

Έκατσα και κοιτούσα την θάλασσα

ακύμαντη σαν μωρό,

γκρίζα, σαν μάτια.

Σηκώθηκε τότε ο μαΐστρος,

τρομερός

και μας σήκωσε και τις δυο.

Αυτή αντάριασε, επέζησε.

εγώ πέταξα, φυλλαράκι,

χάθηκα σε ουρανό-

 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Χτές, πήρα την θάλασσα αγκαλιά

και κάτσαμε έτσι,

με την γκριζάδα της παρέκει.

ένας  χλωμότατος ήλιος

ξάσπρισε από την ζήλεια του στα σύγνεφα,

σβύστηκε.

Σήμερα, βρέχει

η θάλασσα ρυτίδιασε,

κρυώνουμε κι οι δυο

ο ήλιος, εννοείται,

απουσιάζει σε άλλες εργασίες

2008

 'Επεα πτερόεντα?, Λάλον ύδωρ, Δαρδανός, 2009