Αλλά, οι γραικοί ήμαστε αυτό που λέει η λέξη, γραικοί, ξεπουλιόμαστε για ένα χάδι, για μιαν αρέσκεια, μην και δεν ληφθεί υπ' όψιν η σεπτή μας παρουσία στο καφενείο σήμερα, μην και δεν μας φιλήσουν πόδας τε και χείρας οι εν τη πλατεία υπήκοοί μας. Μην και δεν στείλουν καμμιά χιλιάδα αρέσκειες στις υποψηφιότητες των Νόμπελ και των Μπούκερ. Για κάτι τέτοια, έστησα μόνο σελίδα σε αυτό το καφενείο, όπου δεν γνωρίζω ούτε από τάβλι (α, ρε Ντίνο, δεν έμαθα), ούτε από βιολί.
Άλλαξα κάποια "προφίλ", για το ένα καμία ευθύνη, για τα υπόλοιπα, επωμίζομαι τα πάντα. Για να μπαίνουν όσοι οριακά ενδιαφέρονται. Έβλεπα σήμερα το ωραίο ντοκυμανταίρ του φίλου μου και πατριώτη, του Τάκη Σπετσιώτη, για τον Άρη Δικταίο, ποιός δεν έχει στην βιβλιοθήκη του τις εξαιρετικές του μεταφράσεις, κάποιοι από μας τα δικά του γραφτά?, όχι, δεν είναι λύση η απόσυρση κι ο μοναχισμός, αλλά ούτε και η υπερ-έκθεση.
Αυτό το φατσό που στήθηκε αλά γκρέκα, είναι τόσο κακέτυπα γκρεκάνικο που ντρέπεται κανείς διότι τα γκρεκάνικα είναι η Ελλάδα που θα θέλαμε
ήταν το αγαπημένο του Μήτσου του Αρμάου, δεν καταδέχθηκε ποτέ να μπεί σε αυτό το όπως το αποκαλούσε (συγγνώμην για την έκφραση, δική του) "κωλοχανείο της συμφοράς".
