"οι άνθρωποι που δεν
τους καταλαβαίνω είναι αυτοί που έχουν βεβαιότητες εκεί που εγώ έχω αμφιβολίες
λέει απλοϊκά (απλοϊκή
είναι η φράση) ο Χρήστος Αγγελάκος". (από την συνέντευξή του στην Κυριακή Μπεϊόγλου για τις Νησίδες της ΕΦΣΥΝ)
-Έχουμε να μοιραστούμε
κάτι κοινό αυτός κι εγώ-
προσαρμογή του ομώνυμου
ποιήματος, από τη συλλογή «Στίχοι και προσευχές του οδοιπόρου», 1929
Έτσι είν΄η ζωή μου
πέτρα
σαν εσένα. Σαν εσένα,
πέτρα μικρή,
σαν εσένα,
πέτρα αλαφροΐσκιωτη΄
σαν εσένα,
άσμα που ροβολάς
στα ρείθρα΄
σαν εσένα,
βότσαλο ταπεινό των δρόμων’
σαν εσένα.
που τις μέρες της καταιγίδας
βυθίζεσαι στη γης
κι ύστερα
στραφταλίζεις
κάτω απ΄τις οπλές των ζωντανών,
κάτω απ΄τις ρόδες΄
σαν εσένα, που δε γενεί
να είσαι ούτε πέτρα
μιας καλύβας,
ούτε πέτρα ενός μεγάρου
ούτε πέτρα μιας εκκλησιάς,
ούτε πέτρα ενός εξομολογητηρίου΄
σαν εσένα,
πέτρα ταξιδεύτρα΄
σαν εσένα.
που ίσως να ‘σαι φτιαγμένη
για μια σφεντόνα μοναχά,
πέτρα μικρή.
μια κάποια απόδοση
©ΑΡ
a galopar