16/11/17

ένα αφήγημα: χρόνια, χρόνια, από τον καιρό του μικρού Μιχάλη Καλτετζά, χρόνια, χρόνια, από τον καιρό της Κανελλοπούλου και του Κουμή,  μπρός στο πάντοτε κρεμάμενο στη μνήμη Αττικόν, γωνία με Χρήστου Λαδά,
χρόνια, χρόνια, όλοι εκείνοι που βγήκανε μετά κι εξαγοράσανε τις τρεις σφαλιάρες στο τότε ΕΑΤ-ΕΣΑ, χρόνια, χρόνια μετά για τους Μήτσους και τους Χρήστους, τους Λαλιώτηδες κλπ,  για κάτι Δαμανάκηδες ούτε πλήκτρο, αυτά τα καλοθρεμμένα καλόπαιδα που παίζουν επανάσταση την σήμερον, κλέφτες κι αστυνόμους στην Πλατεία των Εξαρχείων (αναλογίζομαι συχνά, σκέψου να έμενες ακόμη εκεί, θα σου είχαν κάνει κάρβουνο το μοναδικό αμάξι που απέκτησες με την δουλειά σου, τη μηχανή που απέκτησες, έτσι κι αλλιώς, σκέψου, και να βρίσκεσαι στην ωραία κατάσταση των 500 €, σκέψου να έμενες ακόμη στην ωραία μας πλατεία), τα καλοθρεμμένα καλόπαιδα που αντί να παίζουν τόμπολα παίζουν επανάσταση με μολότωφ και καλάσνικωφ διότι δεν τους έκατσε η κοινωνία καταπώς την θέλαν τα Μπακουνικά τους αναγνώσματα, σκέψου τα σουβλάκια στις επετείους του Πολυτεχνείου και την διαλάληση των φυλλάδων της εποχής, σκέψου τα διαχρονικά ξεπουλήματα ως να φθάσουμε στο τώρα όπου παιδάκια παίζουν νεκροκεφαλές, έτσι, για το παίγνιον, και ο γνωστός συρφετός να θέλει να βάλει στεφάνια με γαρύφαλα, γινήκασι και θεσμοί, (τρομάρα τους!!!!) σκέψου να απλώνεται η ίδια, γνωστή και ύποπτη "ματωμένη"
 σημαία για να πάει στην φίλιαν πια Πρεσβεία μας (μα, αφού ο Τράμπ είναι φίλος μας, ή όχι?), σκέψου να πρέπει να αφηγηθείς αυτό το όλον σε απογόνους που ρωτάνε: "Τάτα, τί έγινε το 1973"?
Την επαύριον, Σάββατο, είχε έναν λαμπρό ήλιο, η ίδια κρεμ γκαμπαρντίνα και βγήκαμε με θράσος στην Γ' Σεπτεμβρίου να δούμε τί τέλος πάντων γίνηκε και είχαμε χάσει.

Από το όλον, μία και μοναδική κοπελλιά, η Αγγελική, υπέστη βιασμό στο ΕΑΤ_ΕΣΑ, ας πούμε πως πολλοί από μας την βγάλαμε "καθαρότερη".
Μην ξανακούσω για Πολυτεχνεία και λοιπά -ία-, αν ξαναδώ παρέλαση σχολείων, παιδιών και χαζά ντυμένων συνοδών, θυμίστε μου να σας πω κάποιες ιστορίες που το μεταξικό παρελθόν θα βγάλει καυθμό, κοπάζει ο κοπετός, τελείωσε και το φτυάρισμα για να θρηνήσουμε, να κάτσουμε να μας ξαναδούμε, λέω, εικοσάχρονα με την γροθιά σηκωμένη, ψυχρά, στεγνά, μέσα στο μούλιασμα ενός ουρανού που έχει ανοίξει και δεν λέει να σιγήσει-





11μμ και φωτιές στην Πατησίων, σφαίρες (αληθινές) πολύ μετά μάθαμε πως τις λένε ντουμ-ντουμ, σου διαλύουν τα σωθικά, διασταυρώνονταν σε σταυρούς χιαστί, ξεπρόβαλε με θάρρος και με ζήτησε, φύγε, μάνα, φύγε, θα σε σκοτώσουν, "όχι χωρίς εσέναν", φύγε, μαμά, φύγε,  έφυγε, ούφ!!!!!!!!!

* στην πάντα γενναία μητέρα μου από τότε που γεννήθηκε, από τότε που έγινε Επονίτισσα, από τότε που έγινε αυτή που πάντα ήταν, κι εκείνη τη νύχτα αντελήφθη πως έπρεπε να αφήσει ελεύθερη την θυγατέρα της να πάρει τον δικό της δρόμο, όποιος κι αν ήταν αυτός, το ξέρανε κι οι δυο, η πορεία θα ήταν πάντα δίπλα-δίπλα*

**με τον Ζυρίνη είμαι, όχι ιδεολογικά, αλλά στην έστω απέλπιδα προσπάθειά του για να αποκαταστήσει το έργο του και την καταπατημένη του αξιοπρέπεια ως δημιουργού:

http://zyrinis.gr/node/36063**


Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...