με μία μετρημένη ανάρτηση στο δικό του μπλογκ, ο Κώστας Καράπαυλος, αποχαιρετά την αρχόντισσα τ' Αναπλιού κυρία Ευδοκία Καραπαύλου. Κατέπεσε, δεν έβλεπε, αλλά υπήρξε μία πανέμορφη γυναίκα, ψηλή και στητή, στην σειρά της ξανθής ομορφιάς των Καραπαυλαίων, πέρυσι το καλοκαίρι πήγα να την δω στο καπεταναίικο σπίτι των Καραπαυλαίων. Ιστορίες.
Δεν πάνε 7 χρόνια που έκανε μπάνια πότε στην Αρβανητιά, πότε στο Τολό και στο  Βιβάρι, καπνίζοντας αρειμανίως, παίζοντας τάβλι, κατεβάζοντας τα ούζα Καρώνη σαν νεράκι, διηγούμενη απίστευτες ιστορίες στον αδερφό για τα βιβλία του, διασώζοντας τούτος δω την μικρο-ιστορική μνήμη, έτσι και παραβγαίναμε στο κολύμπι, πάντα μας νικούσε την Αρετή και του λόγου μου, όσα κι αν μου είχαν προκύψει, η επωδός ήταν: δεν έχεις τίποτα, είσαι κόρη του Τάκη εσύ!!!!! γεννήθηκαν μαζί, μεγάλωσαν μαζί, ζήσαν ζωές παράλληλες....



-μία από τις πρώτες γυναίκες οικονομολόγους-

*η αναφορά στον αδερφό της είναι στον Νίκο Καράπαυλο, παιδικό φίλο του πατέρα μου, δικηγόρο, τότε μέλος του ΚΚΕ, μαζί με τον μικρότερο αδερφό του Ερρίκο. Στην δεκαετία του '60, στο ισόγειο του Καραπαυλαίικου, συστέγασαν τα δικηγορικά τους γραφεία, τρις δήμαρχος Ναυπλιέων στην δεκαετία του '70, πέρασε στην κεντροδεξιά αλλά ήταν πάντοτε ακέραιος, τίμιος και αγαπημένος, του προσάψαμε ότι, υποχωρώντας σε τοπικά "αλισβερίσια", έκοψε τους αιωνόβιους ευκαλύπτους στον δρόμο του Τολού, σήμερα την λέμε λεωφόρο Ασκληπιού, τότε, είχαμε την εφημερίδα Αναγέννηση και του τα "σούραμε στυγνά" απαξάντες, μηδέ του Κώστα του γιού του εξαιρουμένου' στην κηδεία της μάνας μου,στην Παναγία, μετά τον θάνατο του πατέρα μου λίγους μήνες πριν, όταν με αγκάλιασε, είπε: "να τους τιμήσεις με τη ζωή σου, ήσαν σπουδαίοι, να το θυμάσθε κι εσύ κι ο Γιώργος" σε αυτόν τον δρόμο θα είμαι πάντα κύριε Νίκο,-τουλάχιστον εγώ- μόνο και μόνο γιατί εκείνη την φορά που μας ανεβάσατε με την μάνα μου στα Τρίκαλα της Κορινθίας καλοκαιριάτικο,- είπαμε κι εμείς να πάμε λίγες διακοπές για αλλαγή, η  μαμά δηλαδή, εγώ ήμουν 8,-μικρό παιδί, σας έκανα "καλοκαιρινή" την Μερσεντές σας στις στροφές του Αχλαδόκαμπου...
-από κείνες τις διακοπές θυμάμαι την ξύλινη κούνια που γύρισε ανάποδα και με τρέχανε για σπασμένο κρανίο, την randonée στις 6 το πρωΐ στα βουνά με μουλάρια και το δικό μου αφήνιασε, την βρώμα από το κατσικίσιο γάλα σε βαθύ πιάτο στο χειμαδιό, την ψύχρα από τις 3 το μεσημέρι. Στον ίδιο τόπο βρέθηκα το 2004, αναζητώντας κείνο το παλαιακό ξενοδοχείο, τα μπαλκόνια θυμάμαι στην ρεματιά, το ίδιο καλοκαίρι, στην Παραλία, ανταλλάσσαμε αναμνήσεις με την κόρη σας την Λενιώ, συμφωνήσαμε πως το γάλα βρωμούσε και δεν αντέχαμε τις στροφές στον Αχλαδόκαμπο, δυστυχώς, σας κάναμε συχνά "καλοκαιρινή" την Μερσεντές σας, να μας συγχωρείτε, ναι?(συμφωνεί κι η Λενιώ)-

Κλείνει σήμερα ένα ακόμη κεφάλαιο οικογενειακής ιστορίας και της των Ναυπλιέων τινής, στο καλό κυρία Ευδοκία, με κάθε τιμή.

http://airetika.blogspot.gr/2017/10/blog-post_14.html 

http://argolida-net.blogspot.gr/2015/03/1938.html