* Ως την τελευταία στιγμή πίστευα πως θα γίνει πάλι ένα
θαύμα. Όπως τις προηγούμενες φορές. Αλλά δεν έγινε. Και θα πρέπει να το πάρω
πια απόφαση πως δεν θα ξαναμιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο, πως δεν θα την ξαναδώ
όπως τόσες φορές στο σπίτι τής Κυψέλης, πως δεν θα την ξανακούσω να τραγουδά με
την κιθάρα της, στα μέρη που την άκουγα τα τελευταία χρόνια. Πριν αρρωστήσει
ήταν πανευτυχής για το δίσκο που μόλις είχε ολοκληρώσει. «Θα σού αρέσει!» μού
είχε πει. «Κάνανε πολύ ωραία δουλειά ο Λάκης και η
Σάννυ». Ο Λάκης Παπαδόπουλος που έβαλε τη μουσική, η Σάννυ Μπαλτζή που έγραψε
τους στίχους. Όπως κι εγώ, πίστευε η Αρλέτα στη φιλία. Και η δική μας κράτησε
51 χρόνια. Στέρεη σαν βράχος. Σταθερή κι αμετακίνητη. Πριν από κάποια χρόνια,
μού ζήτησε να πάμε στην Ύδρα εκδρομή. Μόνοι μας, εκεί που την πρωτάκουσα. «Για
να θυμηθούμε» μού είπε. Κάποια φορά, την ρώτησα αν τελικά τής έκανα καλό που
την έβγαλα στο τραγούδι. Τον πρώτο καιρό στη σχέση της με το κοινό είχε νιώσει
πολύ άβολα. «Α, όχι, μού αρέσει τώρα» μού απάντησε. Η Αρλέτα είχε επιλέξει το
κοινό της κι ο κόσμος αυτός την λάτρεψε. Έδειχνε να μην είναι εύκολη, απλώς
ήταν σοβαρή και απαιτητική. Δεν ακολούθησε τα τσαλίμια της καριέρας, δεν
κολάκεψε κανέναν, δεν κατέβηκε εκείνη τα σκαλιά. Ανέβασε τους ακροατές της προς
το μέρος της. Από την αρχή ήταν η διανοούμενη του Νέου Κύματος, ευφυής,
καλλιεργημένη, πρωτότυπη, γεμάτη φαντασία. Και βέβαια πολύπλευρη. Έγραφε,
ζωγράφιζε, τολμούσε. Για τον άσχετο που πλήγωνε τη ζωή και την αισθητική μας
είχε βάλει την λεζάντα «λοχίας με άποψη». Πριν απ'την Κυψέλη, τα Εξάρχεια. Στο
διώροφο σπίτι της Δεληγιάννη, η Ναυσικά και ο Γούλας, οι γλυκύτατοι γονείς και
στο ισόγειο ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου. Κοιτάζω στη δισκοθήκη μου τους
δίσκους της. Ο ένας καλύτερος απ' τον άλλο. Το ίδιο και τα τραγούδια που μάς
άφησε. Μ'αυτά θα την έχουμε κοντά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τώρα θα γυρίσω
στο 1989. Τότε, ο Στέφανος Ληναίος έκανε μαζί με την δημοσιογράφο Ελένη
Δελβινιώτη μια μεσημεριανή εκπομπή στην τηλεόραση της ΕΡΤ και μάς είχε καλέσει,
την Αρλέτα και εμένα, για να μιλήσουμε για τη φιλία μας που μετρούσε κιόλας
τόσα χρόνια. Λίγο πριν απ'το τέλος, η Αρλέτα πήρε την κιθάρα της και με ζωντανό
ήχο στο στούντιο τραγούδησε δικούς μου στίχους, απ'τα τραγούδια που είχα γράψει
όταν ακόμα το Νέο Κύμα ξεκινούσε.*
**διέθετε ένα χάρισμα που πρώτα απ' όλα αναζητούμε πολλοί στους άλλους: χιούμορ, περιπαικτικό, "δηλητηριώδες" ενίοτε αλλά ποτέ, μα ποτέ, κακεντρεχές. Ζήτημα ποιότητος του ανθρώπου, άνθρωπος που αυτοσαρκάζεται, διαθέτει μέτρο, το μέγα ζητούμενο. Πρέπει να ήταν το 1982 ίσως το 1983, Δεκέμβρης μάλλον, πήραμε το Ακροπόλ για μιαν εκδήλωση για την Βία και τους βιασμούς, παρ' ότι από "δημόσιες σχέσεις" un gran nulla, ήταν τότε και δουλειά, γνώριζα όλες τις κοπελλιές, η Νένα ήταν σε κάποιες από τις ομάδες μας, άρα, τις προσκάλεσα όλες. Ήσαν στην σκηνή η Αρλέτα με την Δήμητρα Γαλάνη, η Δήμητρα βρισκόταν στην φάση στιβαρού αδυνατίσματος, λέει η Αρλέτα: " και αυτό που ακούμε είναι η γάμπα της Δήμητρας", προσφυής η αναφορά στο "γόνατο της Κλαίρης" του Ερίκ Ρομέρ, ταινία του 1970, "πέσαμε κάτω" από τα γέλια. Ήταν και αυτό η Αρλέτα.** 49 χρόνια-
