πεθαίνουν οι γενιές μας ακαθέκτως
ήταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα σε μι-λα- και φώναζε ο δάσκαλος Γεράσιμος Μηλιαρέσης εκεί, απέναντι από την ζεμένη μηχανή, καληνύχτα, ντε!!
είχε ακόμα φωνή "καμπάνα" κάποιος εξηγούσε τα γιατι τις προάλλες, δεν περιμέναμε αυτό, στο καλό.......
πρέπει να ήταν το 2008, μόλις είχαμε ανακαλύψει αυτό το δημόσιο καφενείο-μέσον, θύμισα τότε στην Παυλίνα το σαλαγάει ο άνεμος, επενέβη η Νικολέτα και βρεθήκαμε πάλι μαζί. υπάρχουν άνθρωποι που είναι για αυτό το πικρό μαζί, φυσικά, είναι ιδίως μία γενιά, η δική μας, αυτή καταλαβαίνει καλλίτερα τι είχε σημάνει το φώναξε με αγάπη, φωναξέ με, οι νεώτεροι θα λυπηθούν, πολλοί ίσως προσπαθήσουν ακόμη και να "εξαργυρώσουν" η Νικολέττα είταν αμείλικτη, σιωπή, λοιπόν, μπρος στα νιάτα μας, μπρος σε μία μεγάλη κυρία που σήμερα απεχώρησε από τα εγκόσμια, παράκληση, δεν αξίζει να την διασύρει κανείς, δεν πρέπει, δεν το αξίζουμε εμείς σ'εμάς, ανήκει σε όλους, σε κανέναν ιδιαιτέρως πια, ο σεβασμός ας είναι προς εκείνην και την εισφορά της, σε μία απίστευτα πληγωμένη αλλά ακόμα περήφανη γενιά, ας μην πληγώσουμε άλλο τις μνήμες μας -