8/8/17

είμαστε λίγο δύσκολα (και ποιός δεν είναι αυτούς τους καιρούς), τρέχοντας να προλάβουμε κείνα που δεν μπορούμε, γιατί? από την συνέντευξη στον Ταχυδρόμο το 1968, στο πριν δύο χρόνια στο Half, μία υπέρβαση, ξαναείδα και τον Γιώργη αλλά πολλά "χαλάσαν" από ένα χέρι που κούνησε το τοπίο, μόλις  "δεν θελήσατε να πάμε φέτος", στον γνωστό δρόμο βόλτα και συμπάθησα το σκυλί, η μαμά Κατίνα μας τάιζε στην Πλατεία και γελάγαμε, τι να θυμηθεί, τι να ξεχάσει η ανεμοδαρμένη γενιά μας, ήταν αυτή που ήταν, προσωπικά της οφείλω τον δίσκο με τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ τον Δεκέμβρη του 1984, οι συνέλληνες, της οφείλουν το ότι υπήρξε, γειά σου κοπελλιά


πεθαίνουν οι γενιές μας ακαθέκτως







ήταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα  σε μι-λα- και φώναζε ο δάσκαλος Γεράσιμος Μηλιαρέσης εκεί, απέναντι από την ζεμένη μηχανή, καληνύχτα, ντε!!
είχε ακόμα φωνή "καμπάνα" κάποιος εξηγούσε τα γιατι τις προάλλες, δεν περιμέναμε αυτό, στο καλό.......     
πρέπει να ήταν το 2008, μόλις είχαμε ανακαλύψει αυτό το δημόσιο καφενείο-μέσον,  θύμισα τότε στην Παυλίνα το σαλαγάει ο άνεμος, επενέβη η Νικολέτα και βρεθήκαμε  πάλι μαζί. υπάρχουν άνθρωποι που είναι για αυτό το πικρό μαζί, φυσικά, είναι ιδίως μία γενιά, η δική μας, αυτή καταλαβαίνει καλλίτερα τι είχε σημάνει το φώναξε με αγάπη, φωναξέ με, οι νεώτεροι θα λυπηθούν, πολλοί ίσως προσπαθήσουν ακόμη και να "εξαργυρώσουν"  η Νικολέττα είταν αμείλικτη, σιωπή, λοιπόν, μπρος στα νιάτα μας, μπρος σε μία μεγάλη κυρία που σήμερα απεχώρησε από τα εγκόσμια, παράκληση, δεν αξίζει να την διασύρει κανείς, δεν πρέπει, δεν το αξίζουμε εμείς σ'εμάς, ανήκει σε όλους, σε κανέναν ιδιαιτέρως πια, ο σεβασμός ας είναι προς εκείνην και την εισφορά της, σε μία απίστευτα πληγωμένη αλλά ακόμα περήφανη γενιά, ας μην πληγώσουμε άλλο τις μνήμες μας -

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...