και οι ανταπαντήσεις "πιο χάλια δεν γίνεται"
Μου θυμίζει το καλοκαίρι του 1984, μόλις είχα κλείσει τα 30, όταν ρωτάγαν πώς είσαι, η απάντηση αυτόματης γραφής ήταν: "σάπισα, σαν μήλο"
*συγγνώμην, για όσους γράφουμε: το σαν δεν χάνει ποτέ μα ποτέ το ν του* :)
ίσαμε εδώ, χμ, για το υπόλοιπο, θα δείξει, διαβάζω όμως έναν φίλο ετών πολλών που τα γραφτά του τα μάλα εκτιμώ και συμπέρασμα: ως το πέρασμα του Αχέροντα, έχουμε χρόνους πολλούς αναλαμπής από κείνο που ο Αριστοτέλης ονομάτισε "ελπίδα"
http://manosstefanidis.blogspot.gr/2017/08/blog-post_56.html
χρόνια πολλά στον Μάνο
με τραγουδάκια παντός καιρού,
η νοσταλγία, εξάλλου, είναι φύλου αορίστου (κάπου είχε γραφτεί αυτό.....) και για τις θάλασσες αλλοτινού καιρού:
