ρηνιώ

Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του,...


Με τοσους θανατους
κι εναν νεκρο στην αγκαλια...

μέιλ από έναν αγαπημένο φίλο και μια βελούδινη  ραδιοφωνική φωνή, να θυμίσει πως σήμερα είναι της Ρηνιώς, έφευγα αλλά πώς να μην θυμηθεί κανείς?
δεν της δώσανε κανένα βραβείο, όλες τις διακρίσεις, την αναγνώριση και την  αγάπη έλαβε από τόσους από εμάς. Με κείνη την ελαφρά βραχνή φωνή, εκφραστική, ποιητική, μπορούσες να πας στον "Κύκλο" στην αρχή της Καραγεώργη Σερβίας το πρωΐ και να κατεβάσεις μαζί της τα ρολά. Μαζί με την άλλη αγαπημένη, την Κεβή, στα μισά της Σκουφά, πόσες χιλιάδες φορές οι μουσικές του κόσμου, οι Nuova Compagnia di Canto Popolare, τους έγραφα σε κασσέττες José Mário Branco, María Betanha, Caetano Veloso, Chico de Buarque κι η Ρηνιώ μου χάριζε μουσικές από το Αζερμπαϊτζάν, όταν πρωτοπήγα για δουλειά, την θυμήθηκα.
Ήσαν φορές που έμπαινε ξυπνητήρι για να μην χαθεί η αρχή της εκπομπής της στις 8 το πρωί, κάποτε την έλεγε "γλυκό του κουταλιού"
Για μέναν, η Ρηνιώ Παπανικόλα υπήρξε έξοχη ποιήτρια-

ξέρω (κι ο Γιώργος Π. ξέρει) πως αν είχε γνωρίσει την Μαρία, θα την είχε λατρέψει, της την χαρίζουμε

για φαντάσου, αν είχε ζήσει η Ρηνιώ, σήμερα θα συμπλήρωνε τα 81..., ευτυχώς, δεν είναι για μας τέτοιες μαθουσαλικές αμήχανες ηλικίες. ευτυχώς

απόσπασμα (ψάχνοντας βιαστικά, από την Bibliotheque του φίλου μου Βάσσου): 

(…)

Τριγυριζω γυρω απο μέρες
που δε θα καρποφορησουν.

Το ξερω.
Τοτε τι με κραταει
στα λειβαδια;

*

Η ασπρη τριανταφυλλια ξεραθηκε.
Τωρα πρεπει να παρω μια υφαλμυρη
ν’ αντεχει τα δακρυα
και τις θαλασσες σου.

*

Τρυγω τους ταφους των βιβλιων,
τα γυαλινα ματια των ποιητων.

Που να ψαξω,
στα πουλια η στους ανθρωπους
τη σκοτεινη αιτια
της μη κραυγης;

*

Με τοσους θανατους
κι εναν νεκρο στην αγκαλια
πως να σε κοιταξω με τραγουδιστα ματια;

*

Και καπου κλαιει το πουλι
της θυμησης γιατι τοχω
τιμωρησει.

Ο ηχος των χρωματων
ειναι τα ματια σου
οταν κατρακυλαν απανω μου
και με περιρρεουν
δακρυα και τριανταφυλλα.

*

Ξημερωνοντας των αγιων σαλιαγκων
ο αερας αμετατοπιστος
κι οι μεγαλες φτερουγες των αρχαγγελων
δεν καταφερνουν να κοψουν το πηχτο κενο
αναμεσα σε μενα και τον κοσμο.



*της Ρηνούλας, στην σεπτή της μνήμη, άφεριμ που έλεγε κι εκείνη...*