ατίτλως

Η φίλη μου η Έφη ήταν τότε οριακά στα φατσά, είχε προσφυώς κάτι σχολιάσει, μετά μου ζήτησε τεχνογνωσία για να απαλειφθεί, δεν το μετάνοιωσε ποτέ, ούτε εγώ που δεν είμαι πια,
ήταν όταν πέθανε ο Γιάννης, την τελευταία φορά που είχαμε ειδωθεί με τον Βαρβέρη δεν πήγαινε χρόνος, κάποια στιγμή συναπαντηθήκαμε στο ΥΠΕΞ, εκείνος έβγαινε, εγώ έμπαινα, πήγαμε απέναντι για έναν καφέ, ύστερα πέθανε, μόνο τις κόκκινες βλατίδες στα μάγουλα θυμάμαι, το κατάπια και του χαμογέλασα γλυκά, θυμάμαι ακόμη το χάδι στο βλέμμα του-
η θλίψη μου εξακολουθεί ν' αστράφτει άσπρη, κάθε που μας αφήνει ένας από τη γενιά μας, αστράφτουμε λευκά, εκείνη την ίδια χρονιά μας είχε τραβήξει με τον Μαρκόπουλο στο γνωστό υπόγειο της Βικτώριας για την αδυναμία του, την Καίτη Ντάλη
*μνήμη του Γιάννη Βαρβέρη και στην Αναπήρων Πολέμου με την Νινή Ζαχά (εμέναν δεν μου αρέσαν αυτά, αγάντα για τον Γιάννη) την ίδια εποχή ερχόταν σπίτι, αρχές της δεκαετίας του '80 θα ήταν, έψαχνε έναν συγκεκριμένο δίσκο και τον έβαζε να παίζει μέχρι το πρωί, "της Σπάρτης τις πορτοκαλιές" σε στιχοπλοκία του Νικηφόρου Βρεττάκου, μία φορά, είχαμε πάει να τον επισκεφθούμε μαζί κι ο Γιάννης είχε μείνει ενεός

**χορωδία της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου, τραγουδάνε, Δανάη Μπαραμπούτη, σοπράνο, Σόνια Θεοδωρίδου, πριμαντόνα, Αλίκη Καγιαλόγλου και η Ουρανίτσα (μέτζο σοπράνο), πριμαντόνα** (η Ουρανίτσα διατηρεί φιλία με την Δανάη ως σήμερα, μου είπαν) -ο δίσκος ήταν της Ουρανίτσας, δανεικός κι αγύριστος, όταν ο Γιάννης γνώρισε την Ο με την όμορφη κομψή της κορμοστασιά,γεννήθηκε ένας πνευματικός έρωτας άσβεστος, συχνά-πυκνά τον θυμάται και η Ο-

Τη νύχτα που τ’ αστέρια δεν ανάψαν

Στην  μνήμη του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη

Τη νύχτα

που τ’ αστέρια δεν φανήκαν

η θλίψη βάφτηκε κόκκινη.

Τη νύχτα

που τ’ αστέρια δεν ανάψαν

κοίταγα κάπου να σταθώ

μη δω άλλα φωτάκια.

Κείνη τη νύχτα

που τ’ αστέρια μας μισέψαν

είπα να μπω σ’ ένα διαστημόπλοιο

να πάω να τα βρω.

Ήθελα να τους πω:

δείτε μας,

δεν υπάρχει ζωή εκεικάτω,

οι ποιητές μας φύγανε,

τ’ αστέρια δεν μας θέλετε’

Χωρίς το φως του λίγου

το πολύ πώς να γενεί;

Το διαστημόπλοιο κατ/ έπεσε

στην πέρα άκρη

τ’ ουρανού.

Η θλίψη μου άστραψε

κάτασπρη/

δεν ξέρω αν φωτίζει.

Μάιος 2011

©AR

μέρες του Γιαννάκη του Βαρβέρη