σήμερα καλωσορίσαμε στο επίγειο άντρο μας και τον μικρό μας, πότε ήταν 6...

να σε χαιρόμαστε, μικρέ μας, γερόν κι ευτυχισμένο...

για την ιστορία, από αριστερά: Βασούλα, Φανούλα, Φουλιανίτσα,  η κυρά μάνα, η αφεντιά με πάντα γυαλάκια, οι κοπέλλες μας, η Αντριάννα (η δική μας), η Ντίνα της κυρίας Ευγενίας-

**είναι μία φωτό, παίζαμε, ο Μακουλιός φτενός-φτενός, χώνεται κάτω από το σκυριανό μπαρ, πάνω του ήταν το τελευταίο Μιγκ της οικογένειας με κάτι στάχυα μέσα, (τα υπόλοιπα τα είχε "σκάσει" κανονικότατα η  Γιακαλού στην κεφαλή του παππού του Κώστα, σβουρίζαν τα Μιγκ σαν το χαλάζι στην Πυθίας...,.,.,.) κάτι τάραξε προφανώς το παιδάκι και τινάχτηκε, το βάζο έσπασε, ο Μακουλάκης έντρομος, κεικάτω, ασπρισμένος, χλωρός, έμεινε ξερός πριν να πάρουμε ανάσα και να τον πάρω αγκαλιά, μπαίνει η μάνα από το ιατρείο, ρωτάει, εκνευρισμένη: "ποιός το έκανε αυτό"?, βγαίνω μπρος, λέω "εγώ" φορούσε κάτι ψηλά τακούνια, τις προάλλες, στο Ρομάντζο που συστηματικά διάβαζε η κοπέλλα μας η Αντριάννα, είχε ένα διήγημα του Γκύ ντε Μωπασάν, αναφερόταν σε κάτι τάφους, έλεγε για τυμβωρύχο....με βουτάει η μάνα μου, στην γωνία του δωματίου από χάρντμπορ, όταν εκνευριζόταν έβλεπε μόνο κόκκινο (μου το κληρονόμησε, δυστυχώς), άρχισε να χτυπάει αλύπητα με το τακούνι, πέφτει πάνω της ο μεγάλος μας, λέει, "μαμά, σταμάτα, θα την σκοτώσεις", ψέλλισα ένα " ο τυρνοφάγος", έτσι το είχε καταλάβει το μυαλάκι ενός παιδιού, έβαλε τα γέλια η μάνα μας, το θέμα τελείωσε εκεί, δεν είχαμε πια Μιγκ κι ο Μακουλιός την γλίτωσε παρά τρίχα, όχι ότι θα άπλωνε ποτέ χέρι πάνω στο παιδί, από τους τρεις μας, ως σήμερα ξέρουμε όλοι καλά πως στον μικρό μας είχε απίστευτη αδυναμία, η ατίθαση θυγατέρα της ήταν άλλη ιστορία, ήταν 5 τότε και του λείπαν φρικτά οι γονείς του, τώρα, είμαστε μεις οι γονείς του, του γιορτάσαμε τα 6, του γιορτάσαμε τα 7, σήμερα, άλλαξε δεκαετία, να σε χαιρόμαστε μικρέ μας!!!!! νομίζω πως η Ζωρζέττα κι ο Ντίνος -αν είχε ζήσει, αύριο θα έκλεινε χρόνια- θα σε χαίρονταν, δεν θέλησες να μπορέσεις πολλά, αυτά τα υπέροχα και πάμπολλα  που μπόρεσες, εμάς μας αρκούν και  μας κάνουν περήφανους, να μακροημερεύσεις μικρέ μας, πάντα θα είμαστε δίπλα σου να σε χαιρόμαστε-

*Ζωή είναι ό,τι έδωσες", Σεφέρης, από τα Τρία κρυφά ποιήματα*

ο Μακουλάκης και η μάνα του Ζωρζέτα, Βελγικό Κονγκό, Μάκης, λιγώτερο από τριών

είναι πελώρια η αίσθηση να ζεις και να ζει και το μικρό μας με αυτή την φατσούλα