έχω να μιλήσω ουσιαστικά με τον Αντώνη καμιά 30άρια χρόνια, εξαιρουμένης μιας επαφής πολύ πρόσφατης στα Σκαλάκια, δίπλα από το σπίτι του. Πάντα, ως σήμερα, θες η γειτνίαση, θες τα χρόνια, θες οι κοινοί μας Μάηδες, θες η ενσυναίσθηση, λέω, πως είναι ένας από τους πιο διαδραστικούς ποιητές μας, δεν έκανε ποτέ φασαρία γύρω από την γραφή του, απλώς, για κάποια χρόνια έβγαλε ένα περιοδικό αναφοράς μαζί με τον Νιάρχο, ποτέ δεν έκανε δημόσιες σχέσεις, ποτέ δεν εξαγόρασε τίποτα, γράφει, δουλεύει και συνεχίζει, εκτιμώ εξαιρετικά τέτοιες στάσεις του υφίστασθαι, τον βλέπω σαν τον ποιητή της θανάτιας αποχώρησης εν αξιοπρεπεία, αρκεί-

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές

        ασήμαντες εικόνες

Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας

        ανάμνησης

Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο

Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη

        να εξηγεί

Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος

Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος

http://ppirinas.blogspot.gr/2017/06/blog-post_15.html

*με έναν αξεπέραστο Χατζηδάκι, μέρα που είναι, από κείνη την 15η Ιουνίου 1994






οι στίχοι του παλιού φίλου Άρη
Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Γισδάκης


Παίξε, μέτρα τους σφυγμούς σου...
Κάνω να κρατηθώ,
προσπαθώ να σωθώ
και μεθώ στους ρυθμούς σου!

Παίξε, κι έφτασε η ώρα...
Του Θανάτου η ορμή
μου τρυπάει το κορμί,
με πετάει στη μπόρα...

Μένει λίγη ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...

Κόψε το μαγικό λουλούδι,
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σαν τραγούδι!

Παίξε, βρες τη μουσική μου,
να ξεχάσ(ω) ότι ζω
σ' έναν κόσμο κακό,
που 'ναι σαν φυλακή μου...

Βρες μου πάλι τη φωνή μου,
που από φόβο σιωπά,
δεν τολμά, δε χτυπά
και δεν είναι δική μου...

Φεύγει κάθ' ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...

Παίξε το μαγικό τραγούδι
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σα λουλούδι!