όχι, δεν θα ξανασυναντηθούμε

όχι, θα αφήσουμε την Ζωή να φέρνει εις πέρας το έργο του Μήτσου, αλλά με το δικό της διακριτότατο στίγμα, την βαθειά κουλτούρα και την θέρμη της με ό,τι καταπιάνεται-έχει καταθέσει απίστευτη δουλειά- θα αφήσουμε τους γιούς τους, τον Κωνσταντίνο με τις έρευνές του και τον γλυκό Πτολεμαίο να παλεύει την κιθάρα του, ας τους αφήσουμε ήσυχους, όταν μας χρειαστούν, θα είμαστε εδώ, καμία ταραντέλα, καμία γιορτή, μία ανάμνηση και αν την δέχονται, την δική μας υπόκλιση.

Είναι δύο τα χρόνια από το κοσμικό φευγιό του Μήτσου, όλο και περισσότερο εγκαταβιοί στην μνήμη και στην συνείδηση, στην ιστορική μνήμη, έχει ήδη εγγραφεί, ας μην επανέλθουμε εμείς, καλό ταξίδι στην Ιστορία-

"Βίαιες ἐντυπώσεις τῶν ἐτῶν 1975-2007". ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ (για μας, Μήτσος)
Ἀπὸ τὴν ἑνότητα "ΤΕΤΡΑΔΙΟ. Στάχωση μὲ δέρμα"
[Γιὰ ὅσους μπήγουν βαθιὰ τὸ μαχαίρι ...]

ΑΙΝΙΓΜΑ
ποὺ χαρίστηκε στὴ μάννα μου
reissender Ströme
R.M.R.
Ἥρωας ἔπους
Πρὶν σπάσει τὀ σβέρκο του
Ξοδεύεται ἀλύπητα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Απόψε ἁμάρτησε καὶ πάλι στὴν ψυχή σου
Τὸ βρἀδι ἐτοῦτο φίδι ὥς μιὰν ὀργιά
Μ' ἕνα λυγμὸ ποὺ ἀχνίζει πυρκαγιά
Καὶ ποὺ ἀναβρύζει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς ἀβύσσου

Μὲ βαρυγώμιες γιὰ τὰ δυὸ πέτρινα χέρια
Ποὺ ἐκλεῖσαν πρὶν προλάβεις νὰ διαβεῖς
Τὰ βάθη ἐκἐντα ἡ λἀμα τῆς πληγῆς
Χρόνους πολλοὺς μετὰ σ' ἀτέλειωτα νυχτέρια

Μ' ἀφοῦ ἡ ἀγάπη μάταια πιά στὸ ταπεινό σου
Μνημονικὸ δὲ βρίσκει νὰ σταθεῖ
Κι ἂς πάσχισε μὲ πρόθεση ἀγαθή
Ἀλάργεψε καρτερικὰ κι ἀποξενώσου

Στὴ μεγαλόπρεπη σιωπὴ ποὺ μᾶς τυλίγει
Χωνεύοντας τὴς νύχτας κάθε ἀχὸ
Τὸν πόνο τὸν ὀξύ σου ὡς ν' ἀντηχῶ
Κύματα νιώθω μὲ χτυποῦν ἀπαἰσια ρίγη.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ 
ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝΕ ΣΤ' ΑΣΤΕΡΙΑ 
ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΜΕ ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ

Ὅπως περνάει παρακαλεστικό κι ὀνειρικὸ τραγούδι ἀρχαῖο μἐσ' ἀπ' τὰ σπλάχνα σου
Καὶ τάραχο ἐκκωφαντικὸ σηκώνει μὲ τοὺς τρομεροὺς κυμβαλισμοὺς του
Περνᾶνε κάποτε ἀπ' τὸ νοῦ πλανεύοντάς τον μυστικὲς
Φυσιογνωμίες ὡραίων ἀνθρώπων ἀπὸ χρόνια σύντροφοι τοῦ πιοτοῦ εύεργέτες
Κῆποι αἰσθημάτων κρεμαστοὶ συμπαραστάτες μπιστικοὶ κι ἴσως γυναῖκες
Ἐπὶ φυλαργυρία κατηγορούμενες κι ἐπὶ μαζοχισμῶ ἄν κι ἡ ἐπιστήμη
Κατέληξε πὼς ὅσο αυτὸ μᾶς νοιάζει μᾶλλον πάσχουμε
δὲν εἴμαστε ὑγιεῖς
Μόλις ποὺ μιὰ μόνο στιγμὴ στέκουνε μέσα στὴ θαλάμη πρὶν σταλοῦνε στὸ ἀχανές
Περνάει ὁ δρόμος ὕστερα σβήνει καὶ τὴ φωνή τους

Ὕστερα πάλι κάθεσαι καὶ μελετᾶς τὶς ἴδιες σφαῖρες
Ποὺ αὐτοὺς ὑψῶσαν στὴν πυρὰ κείνους ἀνασκολὀπισαν
Κι ἄλλους ἀγκάλιασαν σφιχτὰ κι ἐσπερματίσανε

Στὸ τρίτο στάδιο ὁ κόσμος νὰ χαλάσει
Βρίσκεις μιὰν ἄσχετη κι ἀδιάφορη μιὰν ὁποιαδήποτε άπασχόληση
καὶ μένεις.

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας