γιατί, έτσι

υπάρχουν άνθρωποι που λες
"δεν έχω τίποτα κοινό μαζί τους" στην ζωή και στην γραφή
κι άλλοι που λες "συγγνώμην, μαζί γεννηθήκαμε?"
ένας από τους ανθρώπους που ό,τι γράψει, λες και παίζουμε ακόμη τις κουμπάρες (κι εκείνη την θρυλική παράσταση του Καραγκιόζου με τα νεύρα του μπαμπά διότι ο μικρός πήγε κι έβαλε χειρόγραφες ανακοινώσεις σε όλους τους στύλους της ΔΕΗ, ξύλινοι και ψηλοί ήσαν, αν θυμάστε) στην θρυλική αποθήκη, τι Λάρ'σα,τι Ξάνθη τι αναπλιώτικη αποθήκη, φοράμε ακόμη γαλάζιες ρενάρ, είμαστε κατά της εξόντωσης των έμβιων όντων-ζώων, αλλά οι ρενάρ-ρενάρ (μόνο γαλάζιες, παρακαλούμε)

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ

θα σε σκοτώσει

το τσιγάρο (είπες)

το τραμ Πατήσια-Λάρισα

το νι πριν τα φωνήεντα

το ασετόν,οι λάμπες αλογόνου,

ένας φαντάρος Κώστας

απ’ τον ΄Εβρο (είπα)

θα με σκοτώσει επίσης

http://fractalart.gr/basdeki-glykeria/

-Ποιο είναι το βιβλίο εκείνο που άλλαξε τα πάντα μέσα σου;

Το βιβλίο Διονύσιος Σολωμός.

κυρία Γλυκερία: Εσπερινό Λύκειο πόλης Ξάνθης, Δ/ντρια (που γράφουμε και εις το Ελληνικόν Δημόσιον)
"άφκιαστο κι αστόλιστο του Χάρου δεν σε δίνω" (...)

-δεν έχει καθρέφτες για να σπάσει, με πλερέζες κυκλοφορεί εντός και εκτός, δεν τους χρειάζεται, τα χρώματα είναι εσωτερικά, εκτυφλωτικά-