Δεν βλέπω πια

δεν ξέρω πια

μηδέ τους ορίζοντές μου

*νομίζω πως έτσι γράφτηκε κάποτε, δεν είμαι πολύ σίγουρη, από μνήμης, ίσως, εκ μνήμης*

αν ήταν να είναι μουσική θα ήταν αυτό: 

είμαι παιδί της θάλασσας, κάποτε να γυρίσουμε εκεί, ναι? αν προλάβουμε δηλαδή, τι θυμάμαι? την βεράντα στο Αιγαίο και το γαλάζιο φορεματάκι 

Νίσυρος