μόνο θυμάμαι το μπομπινόφωνο και όλα τα δημοτικά, την Δόμνα Σαμίου, κλπ,
μελετώντας μαλάκια κλπ ανθρωπολογικά, έναν χρόνο πριν νόμισα πως ελευθερωνόμουν, πιό σκλάβα δεν έγινε, πιο επίκαιρο παρά ποτέ, μόνο που δεν ξέρω αν μπορώ με σημερινές αντοχές-
1 Ιουλίου 1981 - 9 Μαΐου 2016
"κοίταγες με όλα σου τα
μάτια λυτά"... Κοίταγα τότε με δέος τα όμορφα μάτια του πάντα κομψού μου
πατέρα, κι ας υπήρχε ήδη άλλη οικογένεια κρεμασμένη σ' ένα μπράτσο πολύ
λιγνό...
Μία απλή παρένθεση 35 περίπου
χρόνων με contraintes και όλα τα πρέπει καρφωμένα σ' ένα μπράτσο που πόναγε ως
πρόσφατα, κάποιος είπε σήμερα: "αρχίζουν τα πιο ωραία σου χρόνια",
δεν το πολυπιστεύω ως δύσπιστη αλλά θέλω πολύ να το πιστέψω.
Σε μία μέρα συμπυκνωμένης
έντασης όπως η σημερινή, με μία τρεχάλα απίστευτη, ρισκάροντας και παίζοντάς τα
όλα για όλα, γυρίζοντας δραματικά φύλλο ζωής (κάποιος χρόνια πίσω έλεγε:
Dramalia, ίσως και να είχε δίκιο γνωρίζοντας καλά-καλά...) trying to feel free,
η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά κουφάλα νεκροθάφτη λέω να σε προλάβω...
Διαβιούσαμε ο πατέρας μου κι
εγώ στο ίδιο σπίτι οι δυό μας, μεγάλο το σπίτι, μόνοι και το παιδί, αυτός δεν
έπαιρνε άδεια λόγω δύσκολου επαγγέλματος, του νεαρού μου λόγου ξεκίναγα να
δουλεύω μεσούντος του καλοκαιριού. Όταν στα τέλη κείνου του Ιούλη του 1981 μου
σκάσαν τον πρώτο μισθό (πιο πλουσιοπάροχος για την εποχή δεν γινόταν, σκαστός,
στο χέρι -αυτά δεν εξαργυρώνονται σήμερα, έχοντας χάσει ένα 6μηνο
πανηγυρικά-,όχι για μήνες αλλά για χρόνια μετά, αδυνατούσα να συλλάβω πως
δούλευα-πάντα θεωρούσα πως παίζαμε τρίλιζα), όταν, αργά πια, πήγα στο Ελληνικό
Δημόσιο, εκεί κι η τρίλιζα αν δεν ανταλλασσόταν με μπριτζ, το παιχνίδι του
πατέρα μου, ως σήμερα που κάποιος αγαπημένος συνάδελφος είπε: "αν υπάρχει
κάποιος που τίποτα δεν κατάλαβε από αυτό το κουρμπέτι στο Δημόσιο είσαι εσύ
αλλά και τι δουλειά δεν έριξες, ρε συ" (μεταξύ μας, κάπως έτσι ήτο) -μόνο
με έβγαλε έξω για να το γιορτάσουμε αλλά και πήρε με θάρρος άδεια 10 ημερών από
το τότε αφεντικό μου για να με πάει στον αγαπημένο του προορισμό, τη Ρόδο, στο
Hotel de Rhodes, όπου εγώ το τσικό βαρυόμουν (εννοείται και το πιο
τσικό), πλην αυτός απολάμβανε τα κέρδη του στο Καζίνο.Περάσαμε πολύ ωραία.
Γυρίσαμε μαυρισμένοι κι οι
τρεις, ευτυχείς, και περάσαμε επίσης πολύ ωραία ως να γυρίσουν κι οι
υπόλοιποι από κάτι εξωτικά ταξίδια της εποχής.... Μ' αυτά κι εκείνα, περάσαν 35 χρόνια...
Σήμερα, trying to feel
free, we will try to overcome, dear.
- ο πατέρας μου όχι μόνον δεν
υπήρξε "γλυκερός" άλλα ούτε καν εξωτερικευμένα συναισθηματικός (αυτό
θα πει γονίδια...), πολύ λίγο πριν να πεθάνει έγραψε και μου έστειλε κάτι, σε
πνεύμα, "επέζησες από την ΕΣΑ, επέζησες γενικώς, αναμένουμε να μας κάνεις
περήφανους γενικώς "---- - συγγνώμην που δεν σας έκανα περήφανους μπαμπά,
αρκεί που είμαι εγώ, ναι?????-/ -
*ευτυχώς, είχε πεθάνει και δεν
ήταν παρών σε δύο ωραιότατα τροχαία που παρ΄ολίγον να μου στοιχίσουν τη ζωή,
αμφότερα. Όταν πήρα την πρώτη μου μεγάλη μηχανή, άρχισε τις πατρικές
γκρίνιες: "τώρα νιώθω πως θα έχω παιδί στον πόλεμο" κλπ. Το τι άκουσε
για τη γρουσουζιά του όταν μου την κλέψαν μέσα από τον κήπο μας, μέρες
μετά, δεν λέγεται... "μέρες με τον πατέρα" *
* ποτέ μου δεν θέλησα να βγάλω
λεφτά, ποτέ δεν με ενδιέφεραν, συνεχίζω να σκορπάω αφειδώς, όταν ήμουν έφηβη
θυμάμαι πως ήθελα να κάνω ένα επιστημονικό επάγγελμα (είχα ήδη ενδομύχως
διαλέξει την κοινωνιολογία, παρ' όλα τα ιατρικά) όπου να μπορούσα να κάνω
έρευνα έναντι μιας αμοιβής που θα επέτρεπε μιαν αξιοπρεπή ζήση, πέραν αυτού,
ουδέν, αλλιώς, προτιμούσα να γίνω αυτό που ευγενικά λέγεται call
girl-τουτέστιν-πόρνη πολυτελείας-.
Στο μέλλον, θα γίνουν άλλα....
ανάσα και πάμε :)*
*χρόνο μετά, δεν ξέρω αν έπραξα καλά, είναι που δεν είναι κι εκείνος να πει μια κουβέντα, χμ, πού είσαι ρε συ μπαμπά?
33 χρόνια και πάμε-
