... " ένα συναίσθημα αποστέρησης κατακαθίζει μεσοστρατίς στα βράχια, τροχιοδρομεί στο ένα και μοναδικό βάραθρο-αιωρείται -το κέρμα έχει μία μόνο πλευρά-."...
Εικόνα-1
Κοίταγες λοξά
χωρίς αντανακλάσεις.
Ούτε τη φιγούρα
δεν καθρέφτιζε
η θάλασσα.
Έτσι γκρίζα που ήσαν
τα μάτια της κι εσύ
ενώθηκαν στη σιωπή.
Παραφύλαγα
πίσω απ’ τα αραιά κλαριά
δε λύγιζαν
στον καημό σας.
Υποχώρησα
στα χορτάρια
και σας άφησα
στην ησυχία σας.
Απρίλης 2011
-της Λουκίας -τι πλάκα είχε, βάζαμε μπρος κείνο το Φατσό, χρόνο δεν είχαμε, 2007 ή 2008; δεν μας έφθανε που μιλούσαμε πρωί-πρωί στο τηλέφωνο, ανταλλάσσαμε και σχόλια κειμέσα με χρόνο μηδέν, πλάκες στην Κω, σκαστή και τραβάγαμε χιλιάδες φιλμ μες τα γέλια, επέμενα για το πλάνο, επέμενε για ολόκληρη σεκάνς-"κόφτ' τον Αγγελόπουλο ρε συ-, με σφαλιάρα στη θάλασσα, έμπαινε κι αυτή και γελάγαμε, ζήροου-ζήροου το μπρα ντε φερ, μετά, βόλτες στον Άγιο Χαράλαμπο απέναντι από το σπίτι σου στην Ποταμιάνου, όλο μου φώναζες κρεμασμένη από τα κάγκελα που πάρκαρα στραβά, "πάρ'το αριστερά, βρε", όταν δεν ξανα-πάρκαρα είχαμε πάει όλοι μαζί στου Ζωγράφου, ένα σαραβάι άσπρο κι εσύ άσπρη, δεν θα αντέξω, ναι, ρε συ Λουκάκο, κόφτο αριστερά, χάιντε για, χμ, εσάρπα άσπρη μετά το νοσοκομείο, με την μητέρα σου κι έκανε κουράγιο, στου Βλάση, ένα απόγευμα, της είπα "ασπρίσατε " και μώβισε, η Λουκία μειδίασε, δύο μήνες μετά της κρατούμε τα χέρια, τι σπουδαίο πράγμα οι δυνατοί άνθρωποι
Στην Λουκία Ρικάκη, ποιήτρια της ζωής και στην μητέρα της, *τo 2008 και το 2009 η Λουκία Ρικάκη διηύθυνε το φεστιβάλ οικολογίας στην Ρόδο και στην Κω, λίγους μήνες πριν, στην Ελληνική ταινιοθήκη είμασταν πολλοί μαζί για το πολυβραβευμένο της ντοκυμανταίρ για τα σχολεία της Κύπρου (πατητά από Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για να μην σημειωθεί αποχή), να λείπεις από την Λουκία, απαράδεκτο, ύστερα, επ' αφορμής των οικολογικών της ντοκυμανταίρ, παραβγαίναμε στις θάλασσες της Κω, κοντέψαμε να φτάσουμε στην Κάλυμνο κολυμπώντας, η Λουκία έψαχνε τα γυαλιά της, ο καλός της έκανε πλάκες και πεθαίναμε στα γέλια. Το βράδυ ήταν άλλη ιστορία στη κεντρική πλατεία. Ύστερα, γονάτισε, είμασταν πάντα εκεί, μετά, κείνον τον Δεκέμβρη την χάσαμε αλλά, είμαστε πάντα εδώ Λουκάκο, ναι?
*έχουμε προσέξει, ίσως, πως το παρόν είναι παραλλαγή της Τραβιάτας του Βέρντι, στο σπαραχτικό αντίο της Βιολέττας?
**φυσικά, της Λουκίας, κινηματογραφίστριας, πεζογράφου, ποιήτριας της ζωής, της Λουκίας μας, του καιρού της Ντεκαντάνς, που έμπαινε σαν σίφουνας από του Σταυράκου κι έλεγε,έλεγε, έλεγε, για τον Αντονιόνι και τον Βάιντα, ( α, σου είπα, πολύ καλός ο τελευταίος Βάιντα σου, πολύ καλός, ναι?) τότε δεν είχε ακόμη τιθασσεύσει την απίστευτη υπερκατσαρή καστανή της κόμη, ούτε είχε φορέσει σοφιστικέ γυαλιά, ένα αστείο ανθρωπάκι-παιδάκι που μας γέλαγε ολόκληρο κι άστραφτε μεμιάς το μπαρ, γελάγανε ο Γιώργης κι η Στέλλα, εμείς, e tutti quanti, της Λουκίας στη Δανία και την πιο απίστευτα φαντασιοκόπα ξενάγηση που θα φανταζόταν ανθρώπου νους, της Λουκίας απλώς**
ο Νίκος διατηρεί ακόμη το μπλογκ της post mortem: http://www.luciarikaki.gr/
