αναρωτιέμαι, τι στον κύριο διάβολο γίνεται σε αυτή τη χώρα -τίποτα απολύτως-
αναρωτιέμαι, τι στο καλό ή στο κακό γίνεται όταν κάποιοι (ποιοί, ε, ποιοί) ρίχνουν χημικά, ενός νέου ανθρώπου τού ξεκληρίζεται ολόκληρη η οικογένεια συν τα δίδυμά του αλλά καλεί κάμερες να καταγράψουν τον θρήνο του και το αντίο του στα παιδιά, δεν υπάρχει γιατί, δεν υπάρχει διότι, μία πραγματικότητα εγγράφεται σε ψηφιακή μηχανή, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κι ο πόνος του άμοιρου νεαρού πατέρα πιο σεβαστός δεν γίνεται, πλην, η  καταγραφή, καταγραφή και βολτίτσες στα διεθνή διαδίκτυα, ακόμα αναρωτιέμαι για την αναλγησία του καιρού (η δική μας περιλαμβάνεται), σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις πάλι μου έρχεται η δήλωση "τελώ εν συγχύσει αθώα" και αποσύρομαι σε κάτι σαν:




"μια χαρά τα είδαμε/πως δεν υπάρχουν μόνο γλάροι στη γη "{...} "όταν κάποιος σκέφτεται"... (απλοελληνιστί: βάζει το τσερβέλο του στον ντορβά), έρχεται και Μεγαλοβδομάδα, κι έπειτα, θα είναι πάλι μία 25 τ' Απρίλη κι ο José Afonso θα έχει την τιμητική του. Υπάρχουν κάποια πράγματα που σε ξεπερνάνε και  κατεβαίνουν διακόπτες πανηγυρικοί-



{κοιμήσου παιδάκι μου στ' άστρο της αυγής}. δεν βαρυέσθε, τα παιδιά είναι παιδιά.... κι  ένας Ζοζέ Αφόνσου που καλά γνώριζε, μας έφυγε νωρίς....
Outra que eu souber será pra ti

*ποιός δεν θα το ήθελε τον τραγικό πατέρα να βιντεοσκόπησε κάποιος εν αγνοία του και αυτή να είναι από εκείνες τις ""εγκληματικά "φτιαχτές" ειδήσεις"". Όπως κι αν έχει, άμαχοι σκοτώθηκαν και τόσα παιδιά... δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία, έλεος. Προσωπικά, πάντοτε αναλογίζομαι τι είναι είδηση και τι θα έπρεπε να περιλαμβάνουν εικόνες από τέτοιες στιγμές, κυρίως τι δεν θα έπρεπε,  αν ερωτούμουν, μία η απάντηση: μην γράφετε υπερβολές για να πουλήσετε, μην δείχνετε καμία εικόνα, καμία, όμως*.