πόσο πολύ

πόσο πολύ μου αρέσει αυτό:

 Με ηχηρότητα απαλή,
 πάντα πιστή σ’ αυτό που υπήρξε.

τα παιδιά στη Biblioteque το βάζουν και το ξαναβάζουν, τιμή,
σ' εκείνη τη σοφίτα, πάνω από ένα απίστευτο μπουχαχά της Πλατείας μας, εκείνες τις ελάχιστες μέρες διακοπών (τώρα που οι διακοπές είναι μόνιμες δεν ξέρω τι ακριβώς να με κάνω, τος πα...), χωρίς ούτε ανεμιστήρα, παλεύοντας σε μια πατωμένη λάπτοπ, να μην θέλει να "κάτσει" η εσωτερική ρίμα και να κλαίω που δεν μπορώ, όταν "έκατσε" δεν το ξαναπείραξα, χιλιάδες φορές ο πειρασμός να το ξαναγράψω εξαρχής, δεν το πείραξα. Πάνε πάνω από 30 χρόνια, πια, το τότε "αφεντικό" μου, η Όλγα, ανηψιά του Πεγισέρ, μου είχε φέρει από το Μεξικό και χαρίσει όλα του τα έργα, μας είχε καταταλαιπωρήσει αλλά μόνο για τούτο θα την θυμάμαι, θα γέρασε κι αυτή (δεν είχαμε πελώρια διαφορά ηλικίας αλλά...). https://www.bibliotheque.gr/article/12312