12/3/17

29η μέρα Παναγίτσας χάριν



-έχω πιο φυσικές φωτογραφίες αλλά δεν είναι και η κάλλιστη στιγμή...-
υπάρχει μία ιστορία που αν δεν ήταν αστεία θα μπορούσε να είχε καταντήσει τραγική, δεν είμουν τρισήμιση όταν βρήκα ένα μπουκαλάκι Βάλιουμ της μάνας μου από μία-πάντα στημένη- βαλίτσα στην κρεβατοκάμαρα, ταξίδευε συνεχώς στην Αθήνα-και το άδειασα πανηγυρικώς, ξεφεύγοντας από το στενό μαρκάρισμα της κοπέλλας μας της Σοφίας, καλή της μνήμη, με έσωσε στην κυριολεξία ο οικογενειακός μας ταξιτζής Νίκος Κατσαούνης από την παλιά Εθνική, λες και υπήρχε καινούργια τότε, μόλις είχε ανοίξει το Παίδων και μου αδειάσανε το στομάχι. Η μάνα μου το κράτησε μανιάτικο, περίμενε να μεγαλώσω κομμάτι και γύρω στα πεντέμιση, εικάζω πως θα ήταν η ίδια μέρα καλοκαιριού, με ξυπνάει, δεν υπάρχει καμία κλάψα για γάλα, τσάι κλπ, με ντύνει και με πάει παραδίπλα στην Παναγίτσα, δυό βήματα παραπέρα μέναμε, πέρα από τα Πέντ' Αδέρφια, κι απ' το εικοναστάσι με βάζει να πάω με τα γόνατα ως πάνω στην Παναγίτσα, το τάμα τελείωσε, σαν σε όνειρο θυμάμαι να μου πονάνε τα πληγιασμένα γόνατα αλλά ως τα δέκα σαν του παλιάλογου ήσαν από τις τούμπες. Μέχρι τα 8 τους έδωσα πολλές ταραχές, με τοπ τη "βολτίτσα" ως την Κόρινθο με το γαλάζιο μου ποδηλατάκι, μετά ανακάλυψα τα βιβλία και καλά ξέρανε πως μέχρι τη Βιβλιοθήκη θα πήγαινα, άντε, μέχρι την Κίο με το ποδήλατο. Στα μικράτα μου, τα μπλε της Παναγίτσας βάφονταν το γαλάζιο του Αιγαίου, τώρα είναι κάπως έτσι, ανεβαίνουμε καμιά φορά, όταν αφήνουν την θύρα ανοιχτή, είναι κάτι περίεργοι παπάδες που την κρατάνε κλειστή προσφάτως διότι η Παναγίτσα έχει υπάρξει ο κυρίως γαμηλιώνας των Αναπλιωτών όλων ημών.
Τόπος μαγικός από πάνω, με τη θάλασσα να στραφταλίζει και τις αγριοσυκιές να την φιλάνε, κάποτε, πηγαίναμε με τον πρωτότοκο της οικογένειας πρωτοξάδερφο Θάνο στη βάρκα του, ο Θάνος παντρεύτηκε με τη Μαρί Κριστίν εκεί, μας κουβαλήσαν άρον-άρον από το Παρίσι τότε, καλοκαίρι ήταν, έχουμε δώσει ραντεβού του χρόνου με τον γιό τους τον Γιάννη να έρθει στην Ελλάδα να πάμε με τη βάρκα-.

http://www.argolikeseidhseis.gr/2016/09/blog-post_95.html

*Grotta εννοεί ο καλός φίλος Βαγγέλης, σπηλιά στα Ιταλικά δηλαδή*
καμιά φορά, πάω και ανοίγω την πόρτα, αριστερά το πλάτωμα με τα κίτρινα κρινάκια και μπαίνω στην καμαρούλα μια σταλιά, σιγαλιά εκεί-



Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...