7/3/17

27η μέρα, "μέρα" των γυναικών


χιλιάδες φορές έχουμε πει, δηλώσει, γράψει, πως δεν υπάρχει πιο άδικο πράγμα από το να "χαρίζει" ο ΟΗΕ μία μέρα για τις γυναίκες, δηλαδή για το πλέον του μισού πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα.
χιλιάδες φορές έχουμε δηλώσει σε όλους τους τόνους πως δεν εορτάζομεν και δεν δεχόμεθα επισκέψεις με λικεράκι και κουλουράκια,
χιλιάδες φορές έχουμε διαδηλώσει ότι μας ανήκουμε καθ' ολοκληρίαν
σώματι-ψυχή τε -συναισθήματι. Τόσο διαφορετικά από κείνα των ανδρών. Όμως, η φύση σοφώς εποίησεν και τα φύλα δύο είμεθα, για καλό ή για κακό, κάπως οφείλουμε να "βολέψουμε" τις διαφορές μας για συμπόρευση.
Αν απλοϊκά το δει κανείς, ακόμη και σε ερωτική επαφή, τα δύο φύλα λειτουργούν "κουμπωτικά".
πού πήγαμε όντως:
https://insidestory.gr/article/elliniko-feministiko-kinima?token=5HQLYT65TC&utm_source=insideStory&utm_campaign=a4c09f7895-unsubscribed20170225&utm_medium=email&utm_term=0_52e9cf69f7-a4c09f7895-130422558&ct=t%28unsubscribed_Newsletter_25_2_2017%29

να πούμε πού πήγαμε, όντως:

1977, Γαλλικές Φεμινιστικές ομάδες στο Passy///μετά τη ρήξη στην Πανελλαδική του Ρήγα όλων ημών, ο Τεύκρος ο Μιχαηλίδης-τώρα γράφει βιβλία, η Έρση-καλά, αυτό έμεινε σε κοσμογονία, στο Φοιτητικό εστιατόριο "επιτέλους τρώμε" (μετά 4 24ωρα)-
*η  'Ερση Χατζηαργυρού, εικαστικός σήμερα με τη γκαλερί της στο Κολωνάκι, έπρεπε να παντρευτεί τον Στέλιο Οθωναίο για να βρούν στέγη στην Σιτέ Ουνιβερσιτέρ, ο Στέλιος κατέβαινε στην Ελλάδα για το Πάσχα, κείνον τον χειμώνα που χιόνιζε ως τον Ιούνιο, του λέω: "ε καλά, θα βγάλεις το παλτό, ζηλεύω οικτρά, γέλαγε ο Στελίξ, λίγους καιρούς μετά, πήγαμε στο Δημαρχείο, παντρευτήκαν με την Αγγέλικα, ο Στέλιος γύρισε στη Ελλάδα και έγινε καθηγητής σε Λύκεια, πέθανε πρόπερσι, χάσαμε φίλους στο ενδιάμεσο, τη Νάσια, την Φανούλα τη Ζώζια,  δεν ξέρω πόσους και πόσες θα χάσουμε ακόμη, πριν 4 χρόνια τελευταία φορά είδα την Ίντα και μου λέει, "όλες κάπως είμαστε", όντως, είμαστε κάπως έτσι,"περίεργες", ανήσυχες, δεν "βολευόμαστε" ως τώρα ακόμη πουθενά'  στα τέλη  του '70 είχαμε φτιάξει μιαν ομάδα με τη Χρυσούλα στο Παρίσι, ήσαν και πολλά κορίτσια από τη Θεσσαλονίκη, η Ζώγια πρώτη δίδαξε φεμινιστικές σπουδές σε Ελληνικό πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ,  ύστερα, γυρίσαν κάποιες "Παρισινές", η Αγγέλικα, η Έφη η Αβδελά, στήσαν στέκι στην Ισαύρων, ένα σπιτάκι με μία ωραία αυλή, το 1981 γύρισα προσωρινά, το καλοκαίρι το παλεύαμε με τις ομάδες, τον Νοέμβρη του 1981 με τη Χρυσούλα και τη Νάσια βρήκαμε στέκι στο ισόγειο της Ρωμανού Μελωδού, θυμάμαι πάντα τη Νάσια με μαύρο φόρεμα και το πόδι σταυροπόδι κείνο το καλοκαίρι στις ΕΓΕΣ -τις αποκαλούσαμε αίγες!!!-(εμείς δεν είχαμε καμία σχέση με κόμματα, αντικειμενικά, είμασταν σε ανοιχτή διαμάχη μαζί τους, αυτονομώντας μας παραχρήμα) κτίσμα του Γιώργου Μαύρου, δημοσιογράφου στην Αυγή, ύστερα 1985-1987 μετακομίσαμε το Σπίτι των Γυναικών στο ισόγειο του πατρικού της Νάσιας, στη Μαυρομιχάλη, τότε γράψαμε με τη Χριστίνα τα καλλίτερά μας κείμενα, μετά φθινοπωριάσαμε και όντως κλείσαμε με πόνο καρδιάς το Σπίτι των Γυναικών...εκκρεμεί ακόμη να πάω το αρχείο του Σπιτιού των Γυναικών στη
Γραμματεία Ισότητας, έχοντας το οκ των κοριτσιών...
Το Σπίτι των Γυναικών Αθήνας στέγασε πολλές αυτόνομες φεμινιστικές ομάδες, γίνονταν κοινές συνελεύσεις κι αποφασίζονταν οι δράσεις από όλες μας .Τα τοπ είσαν: οι πάντα ανεμώνες και οι φρέζιες της Χρυσούλας- "κόβαμε" 8ώρα κειμέσα, καθημερινώς- η διημερίδα για την βία και τους βιασμούς στο Γαλλικό Ινστιτούτο, παίζοντας όλες τις ως τότε ταινίες του Τορνέ,είχαμε όλες πελώρια αμηχανία διότι ήρθαν αλλοδαποί δημοσιογράφοι και μας ρωτούσαν διάφορα... η μεγάλη διαδήλωση όπου έφερα τη Μελίνα, υπουργό πια,με το δικό της ιδιαίτερο στυλ η πάντα Μελίνα αλλά κομμάτι του Κινήματος, όπως κι αν το δούμε,  η μεγάλη νυχτερινή πορεία με μάσκες για τη βία και τους βιασμούς και τη διεκδίκηση της νύχτας, με κύριο σύνθημα: "Να κάνουμε τον φόβο μας εξέγερση", η ομάδα για τις πουτάνες, οι εκδηλώσεις μαζί τους και με την Πάολα, την Μπέττυ και την Αλόμα, εν αναπαύσει αυτή πιά, η ομάδα αυτοάμυνας όπου "αρσενικός" διέβαινε το κατώφλι του Σπιτιού μας, ήταν ο φίλος μας ο Βαγγέλης, γυναίκα δεν υπήρχε να μας διδάξει, η δίκη της Κάτιας Κολιτσοπούλου στον Κορυδαλλό, που θελήσαμε να της δώσουμε χαρακτήρα φύλου (άσχετο, η καλή κοπέλλα, σύζυγος μπάτσου, τον "καθάρισε" με τον εραστή της, την κακοποιούσε, όμως), ένα φρικτό κρύο πάνω στη μηχανή Νοεμβριάτικο κι η Νάσια κάγχαζε ως συνήθως,"τι τραβάμε κι εμείς, υπερασπιζόμενες άλλες γυναίκες" χάσαμε ανθρώπους, όταν έχω ανοιχτό το φέις μιλάμε πάντα με την Αίμη, την Φρέυ και τη Χαρούλα, μας λείπουν πολλές αλλά είμαστε και πολλές ακόμη...Χάσαμε κόσμο, ναι, την Ελένη την Παμπούκη που είχε στήσει το δεύτερο σπίτι μας στην οδό Μασσαλίας, Σελάνα το είχε ονοματίσει το βιβλιοπωλείο, εξέδιδε την χρονιάτικη ατζέντα των γυναικών, ήταν πολύ μεγαλύτερή μας η Ελένη, κάποτε θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, την Ελένη τη Μπακοπούλου, οδηγό σε τουριστικές εκδρομές, πήγαμε κάποτε μαζί στα Φίτζι κι ήρθε τότε η Νάσια με τον Βίκτωρα, ζάχαρη περάσαμε.
ο φεμινισμός δεν ήταν ιδέα, μία προσπάθεια μιας άλλης ζωής υπήρξε, καλλίτερης, για το μισό του πληθυσμού στον πλανήτη, με τα πρωταρχικά αυτονόητα, ισονομία και δικαίωμα στην ίδια μας τη ζωή και το κορμί, εξάλειψη του ετεροκαθορισμού τού ενός φύλου από το άλλο, με όλα τα δεινά που κείνος επιφέρει, του χάρισα χρόνια μελετών και δύο διατριβές, τίποτε δεν υπήρξε, το αποτέλεσμα διαπιστώνεται και εκτιμάται σήμερα, εξετάζοντας ενδελεχώς, υπήρξε, εντούτοις, μέρος ζωής καμπόσων από μας.  Σήμερα, στην 6η δεκαετία των περισσοτέρων μας, διαπιστώνουμε πως άδικα των αδίκων κινητοποιήσεις κι αγώνες, -άδικα των αδίκων? επ' ουδενί- ένα απίστευτο πισωγύρισμα στις όποιες νίκες του Κινήματος τότε, σε παγκόσμια πια κλίμακα, με την άκρατη συντηρητικοποίηση όχι μόνο των οικονομιών αλλά και των κοινωνιών διεθνώς, μια χαρά τα λέει η Έφη στο άρθρο της παραπομπής, μια αναδρομή, ας πούμε, εδώ, από τη Σκούπα και τη Δίνη (εκεί είδαν φως τα πρώτα μου δοκίμια για τις Γυναίκες της Λατινικής Αμερικής), αργότερα η Κατίνα των κοριτσιών αμιγώς ομό, είχε προηγηθεί η Λάβρυς τους, τα αιτήματα αιχμής παραμένουν ακριβώς τα ίδια, σήμερα, οφείλουμε να χαρούμε τον πυρσό στα χέρια νεωτέρων γυναικών.https://fylosykis.gr/2017/02/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%86%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9/

ήσαν περιώνυμα τα πάρτυ μας, θυμόμαστε με το Αρτεμάκι τα σκουλαρίκια που της χάρισα τότε, πριν να φύγει για να γίνει η σούπερ γιατρός μας που καμαρώνουμε και μας σώνει -να τα λέμε κι αυτά-με τη Μαρία τη Μαρουδή παρατάγαμε τα σπλάχνα μας στο πουθενά για ένα πάρτυ στη Ρωμανού, τότε που η Μαρία πάλευε να περάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, έχει γίνει εξοχώτατη!!! θυμάμαι να έχω φύγει από τη δουλειά (υπέρ-πολλή τότε) πατητά και η Χρυσούλα να μου έχει άσπρη μάσκα για τη διαδήλωση από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Στις φωτογραφίες του άρθρου που παρατίθεται, τόσο νέες οι φατσούλες μας (του λόγου μου με γυαλιά ηλίου), τόσο κάπως, τότε, 1986 ήταν? όταν μπήκαμε καμιά 100αριά σ' ένα πούλμαν για να πάμε στην Κόρινθο, σ' ένα σουβλατζίδικο για να κράξουμε τον ιδιοκτήτη του που είχε βιάσει ένα κοριτσάκι 7 χρονώ, ξεφωνίζοντάς τον "εδώ δουλεύει ο βιαστής", ήταν κι η Νανά Νταουντάκη μαζί μας, ρεπόρτερ στα ΝΕΑ, και στις ομάδες μας, όπως κι η Φανή η Πετραλιά, είχε φέρει κάμερες, μας έβγαλε την επομένη στη φυλλάδα, καμία σχέση οι φατσούλες μας (άσχετο, η Χρυσούλα μία κούκλα, τότε είχα κοντοκομμένο υπερκατσαρό μαλλί λόγω μιας ατυχεστάτης περμανάντ και ούρλιαζα μαζί με τη Χρυσούλα) για την ιστορία, μετά τον σάλο που ξεσηκώθηκε τον συνέλαβαν αλλά ακόμη και στο Νέο τότε Οικογενειακό Δίκαιο ο βιασμός χαρακτηριζόταν ως πλημμέλημα, σήμερα θεωρείται πλέον κακούργημα, ο "μάγκας" τη γλίτωσε με 5 μόνο μήνες καταδίκη με αναστολή. 
πού πήγαμε οι Ελληνίδες Φεμινίστριες εκτός από το να έχουμε συγγράψει διατριβές, σαν του λόγου μου, την Έφη Αβδελά, την Αγγέλικα Ψαρρά, την Ελένη Βαρίκα, πού πήγαμε? οι καιροί ου μενετοί, ακόμη στους δρόμους εμείς, θα σας ανταμώσουμε στους μπαξέδες και τότε θα συνδιαλεγούμε με τα σπόρια μας, ήδη στο εξωτερικό :)

-κατάγομαι απ' τ΄Ανάπλι, κάτι λέει κι αυτό, με την Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου που η εξέγερσή της τ' Αναπλιού προκάλεσε το πρώτο Σύνταγμα του νέου Ελληνικού κράτους, μεγαλώσαμε με το πρόταγμά του- θα σας ξανάβρουμε στους μπαξέδες:



θυμάμαι πως στο σκάμμα της αυλής είχαμε πάντα μενεξέδες, δεν υπάρχουν πια, για  μέναν, δεν υπάρχει άλλο λουλούδι :)


μετά από άπειρες συναντήσεις, συνελεύσεις, κείμενα με τη βοήθεια των Νομικών μας γυναικών, εξέχουσα η θέση της Ίριδας Καλκάνη, συζύγου του ευπατρίδη Λέοντος Αυδή, είχαμε καταθέσει προτάσεις για το νέο Οικογενειακο Δίκαιο στον Γεώργιο-Αλέξανδρο  Μαγκάκη, τις έκανε όλες δεκτές, ήταν Υπουργός Δικαιοσύνης τότε, συνέβαινε να ειναι και φίλος της οικογένειας.
Θυμάμαι οτι ο ξάδερφος μου Φαίδων παντρεύτηκε με την Αννα με πολιτικό γάμο, στο Δημαρχείο του Ναυπλίου με αριθμό πολιτικής πράξης 1, με Δήμαρχο τότε τον οικογενειακό μας αριστερό φίλο Νίκο Καράπαυλο.
'Ενα μήνα μετά τον διαδέχθηκα στο Δημαρχείο Αθηνών, 3 Αυγούστου του 1983, με τον Μπέη Δήμαρχο, αριθμός πράξης 3.
Τα παιδιά μας έλαβαν ονοματοδοσία, συνεχίζει ως σήμερα. Δεν θα μας κόστιζε κάποιο εκκλησάκι με τα όλα του αλλά θαρρούσαμε πως έπρεπε να εφαρμοστεί ο νέος νόμος, πρόθυμες για την καμπούρα μας..., πάντως, του λόγου μου, με συνόδευσε ο πατέρας με μια τριανταφυλλένια ανθοδέσμη να!!!! Από κείνον τον γάμο θυμάμαι καύσωνα που δεν κάλμαρε ούτε όταν φτάσαν οι στενές μου φίλες πατητά από το νησί,διακόπτοντας τις διακοπές τους, μόνο και μόνο διότι η τρελλή τους φίλη εγκαινίαζε τους πολιτικούς γάμους με το άστα ντούε, ούτε στην ταβέρνα στο Μαρούσι που άνοιγαν οι Χήρες η μία μετά την άλλη (εννοούνται οι Veuves Clickot), 3 χρόνια μετά επαναλάβαμε το όλον στο Δημαρχείο της Αθήνας, πάντα Αύγουστος, πάντα με τον Μπέη, για τη Νάσια και τον Βίκτωρα. -είχαν μείνει καμπόσες Χήρες και το κάψαμε ομαδικώς πως...- Μείναν οι φωτογραφίες όλων ημών, άσχετο, η Νάσια κούκλα με το φορεματάκι της και τα ψηλοτάκουνα.
-εννοείται,τι "σύζυγοι" και κολοκύθια, την επαύριο φύγαμε όλες μαζί με σκηνές στη Σαντορίνη, περάσαμε θαυμάσια, φυσικά,κάποια στιγμή αρριβάρισαν και τ' αγόρια, κάναν παρέα μεταξύ τους, εμείς υφαίναμε ήδη νέες σχέσεις μες στην καλή χαρά. Ωραία χρόνια, ωραίες εποχές να παντρευτείς, για μας ένα παιχνίδι
και κοροϊδία στην καμπούρα των καθώς πρέπει θεσμών, ακόμα γελάμε!!!!
Δύσκολο να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν μας έναν τυπολατρικό θεσμό που πάντα αποδομούσαμε έργω λόγω πεποίθησης, ως σήμερα, για να εξηγούμεθα.... Σπάσαμε καμπόση πλάκα, να τα λέμε κι αυτά!!!! Περάσαμε, φυσικά, τη νιότη μας υπερ-σούπερ μες στις τρέλλες!!!

**στη β' φωτό διακρίνεται η Τασία Χατζή με τη χωρίστρα στη μέση, μπρος στο πανώ η Τασούλα, τώρα είναι κάτασπρη, πίσω από την Τασία η αφεντιά μου κι ένα σωρό άλλες συμπορευόμενες από το Σπίτι των Γυναικών, δεξιά, μετά την κοπελλιά με γυαλιά που δεν θυμάμαι, στο πρώτο πανώ με την Τασούλα, η Ελενίτσα μας,κατάξανθη, δεν φαίνεται καν το πόσο όμορφη υπήρξε, νωρίς-νωρίς παντρεύτηκαν με τον Αντρέα Νεφελούδη (τώρα του δώκανε και θώκο στο Υπ. Εργασίας), στις διαδηλώσεις όλοι είχαμε πάρει καλικούτσα το παιδάκι τους όσο ήταν μωράκι, η Ελένη πέθανε ξαφνικά στα 35 της, είχε πάει μαζί με τη Σού Λαΐου όταν φτιάχτηκε η Γραμματεία Ισότητας επί του πρώτου ΠΑΣΟΚ.

υγ: μέρος ημερολογίου μνήμης, όχι ανάλυσης του φεμινισμού και των συνιστωσών του, στον οποίο έχει αφιερωθεί μιά ζωή ανάλυσης με επιστημονική τεκμηρίωση. αφορμές για μικρό μόνο μέρος μιας παρελθούσης νιότης και τίποτ΄ άλλο-

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...