Οι μέρες σας στις νύχτες μας
Your days in our nights
Ναυαγώντας shipwrecking
σε
τρυφηλά μαξιλάρια Νιρβάνας on Nirvana’s lavish pillows
βύθιση στην θάλασσα sinking into the sea
του
κανενός of none
ατενίζοντας gazing
τον μη-ορίζοντα at the not-horizon
του
μηδενός of nil
ένας
δρόμος φιδωτός a winding road
στα πουθενά to the no-places
των θέλω of wishes
μια λεωφόρος της νίκης an avenue of victory
στις σκαλωσιές on the scaffolds
ήττας ηχηρής of a resonant defeat
μόνο
σφυριές only hammerings
δομούν are structuring
ένα τίποτα a nothingness
α αφής-ακοής-πνοής σφυριχτής of touch-hearing-wheezing breath
Οικοδομήματα Constructions
/κατάρρευση. /crambling.
με μιαν ανάσα with one breath
το
κεφάλι έξω head out
βλέμμα gaze
στο σύμπαν on the universe
το τώρα the now
διαμελισμένο dismembered
στα πεδία χαμένων μαχών on the fields of lost battles
στόματα ουρλιάζοντας mouths screaming
στο απειροελάχιστο on the infinitesimal
άστρων of stars
φεγγοβόλα
αχνών. luminously faint.
Καταβύθιση. Submergence.
-από νέα συλλογή-
για την μετφ.
ευγενική καταγραφή:
©Έφη Τσιρώνη, θερμότατες οι ευχαριστείες
πάντα
Feb.2016
*μνήμη του παππού, τότε νεαρού υπολοχαγού,
όταν γύρισε από τα στρατόπεδα των Τσετών είχε κρεμασμένο ένα χαλί στον ώμο, απλωμένο είναι ακόμα.
όταν γύρισε από τα στρατόπεδα των Τσετών είχε κρεμασμένο ένα χαλί στον ώμο, απλωμένο είναι ακόμα.
προσφυγεύοντας σε καμιά πατρίδα 1922-2017, να ξαπλώνουμε πρόσφυγες σε δύο όχθες-να πηγαίνουμε πάντα στα προσφυγικά, να λυπάσαι για το σπιτάκι της γιαγιάς Μαριώς-από αρχόντισσα στον Γέροντα, εργάτρια στα Ταμπάκικα στο Βαθύ της Σάμου-να ξαπλώνουμε πάντα όλοι μαζί στο χαλί, πρόσφυγες, καμιά πατρίδα, όλος ο ιμπεριαλισμός, μόνη παρτίδα- ξέρω γιατί χορεύεις έτσι τον απτάλικο-.