θα γυρίζω πάντα

Τ’ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Τ’όνομά σου αρχίζει

με το δέκατο γράμμα του αλφαβήτου

Το δικό μου με το πρώτο.

Ανάμεσά τους το μηδέν

Ανάμεσά μας το άπειρο.

Για καλό ή για το τίποτα.

Μπορώ να καταργήσω το μηδέν

Το άπειρο όμως;

‘Επεα πτερόεντα; 2009 εκδ. Τυπωθήτω

Δύσκολος ύπνος

σε πόρτες κλειστές

οι εφιάλτες

ξεδοντιάζονται

με το πρώτο τσικ.

Μάτια ανοιγμένα

στις αιτίες.

Σεπτ 2013

Ανάπλι, Βύρωνος και Παραλία γωνία

Να μην θέλω να  ξέρω τι χρώμα έχει το ολοχιόνιστο???~~~;

Πού είναι το φταίξιμο στις αυλές του τίποτα –Ακύρωση-.\οι ανθισμένες νερατζούλες στερέψαν τη μία και μοναδική κορομηλιά μου.

ο τοίχος γκρεμίζεται/τα κολωνάκια καταποντίζονται. Δεν τους νοιάζει.

Μόνο τα σκαλιά είναι ίδια\ και το γούβωμα του μαρμάρου ολοένα να υποχωρεί,

στους αποκριάτικους χορούς, στο «μπαμπά, κουρεύτηκα απολύτως», τα γαλάζια τραπεζάκια και το παγωτό μηχανής μέχρι σκασμού.

Η στέρνα δεν υπάρχει, τις πικροδάφνες δεν τις ξέρουν τα παιδιά, στεφανάκια ροζ και άσπρα.

Το ολοχιόνιστο γίνηκε ολόφωτος κόλπος, ακόμα μασουλάω πεταλίδες. Τα φινιστρίνια  απ΄την πάνω μεριά του Αμφιτρύωνα???

Λέγαμε, αυτή η πόρτα δεν θ΄αλλάξει. Ξεπούλησε. Άχαρο το πέρασμα απ΄την πάνω μεριά της κουζίνας. Ο Τάκης είπε έφτιαξε νέα βάρκα- με πόντισε με τα παλιά κουπιά του κυρ Πάνου- πλέον οι απλωτές δεν φτάνουν τις υπερ-φωτισμένες τουριστικές καρτποστάλ -ιλουστρασιόν μαντάμ. Τα περάσματα είναι ευτυχώς πάντα σκοτεινά κι οι σκιές γκρίζες,  όπως τους πρέπει.-

για τα υπό έκδοσιν στιχάκια: 

©ΑΡ

*η ανάρτηση αφιερώνεται στον Απρίλη του 1994 και στον Άη Νικόλα στην Πράγα*